ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ / Giannis Doganis

Η αξεπέραστη ανάγκη για δημιουργία, είτε είναι ζωγραφική, είτε είναι γλυπτική ή φωτογραφία, είναι μια συγκαλυμμένη ανάγκη αναζήτησης της χαμένης παιδικότητας.

Ζωγραφική απλή, χωρίς επιτηδεύσεις, χωρίς συγκεκριμένο στιλ. Θέματα μεμονωμένα, φαινομενικά ασύνδετα, που όμως διατηρούν πάντα μια δική τους εσωτερική ζωή. Σχέσεις μη εφικτές, ενότητες πραγμάτων. Αντικείμενα με έντονη την φθορά του χρόνου πάνω τους. Εικόνες που δεν σημαίνουν κάτι λογικά, όμως ανασύρουν από το υποσυνείδητο ξεχασμένες μνήμες, αρχέτυπες καταστάσεις.

Παρατηρητής ενός κόσμου που συνεχώς αλλάζει, ενός κόσμου στον οποίο τα πάντα μπορεί να είναι αφορμή για έμπνευση. Η σκοτεινή - σιωπηλή πλευρά της ζωής ζωγραφισμένη με έντονα χρώματα. Το τελάρο πιο πολύ περιοχή δράσης παρά αναπαράστασης.

Τί είναι άραγε αυτό που μέσα από τις μεταλλαγές μπορεί να παραμένει το ίδιο, να κρατάει τον πυρήνα, την ουσία;

Τι είναι αυτό που κάνει το έργο να διαρκεί;

Τι είναι αυτό το "μυστικό", που κάθεται στο κέντρο και γνωρίζει;

Έργα σαν μία ανοιχτή επιστολή για όποιον επιθυμεί να τα διαβάσει. Η για όποιον έχει τους κώδικες και τα κλειδιά για να μπορέσει να τα διαβάσει. Το έργο έχει μια γλώσσα χωρίς κανόνες σύνταξης. Ο θεατής είναι υποχρεωμένος να προσδιορίσει ακόμη και τον τύπο της γλώσσας που χρησιμοποιείται.

Δυστυχώς, ο απλός καθημερινός άνθρωπος δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει την καλλιτεχνική εξέλιξη. Η αναπόφευκτη εξειδίκευση της καλλιτεχνικής παραγωγής και οι μη ευνοικοί προσανατολισμοί του κοινωνικού καθεστώτος σε σχέση με την τέχνη, δημιούργησαν αυτή την απόσταση. Οποια και αν είναι όμως η επαφή του θεατή με το έργο τέχνης, του αμύητου ή μυημένου με τον καλλιτέχνη, ένα είναι βέβαιο:

ότι η τέχνη απευθύνεται στο όλο, στον ενιαίο άνθρωπο, αυτόν που δεν είναι ευνουχισμένος από την δουλειά, τις κοινωνικές διακρίσεις και προκαταλήψεις. Απευθύνεται στους ανθρώπους γιατί η αισθητική εμπειρία που βιώνεται δεν είναι μόνο χρώματα και φόρμες αλλά και σκέψεις, αισθήματα και διαλογισμοί που μοιράζονται και προστίθενται σε όσους συμμετέχουν σ' αυτή την εμπειρία. Η τέχνη δεν αποκλείει κανένα, αυτή όμως αποκλείεται καθημερινά από μια κατακερματισμένη ελλειπή κοινωνική πραγματικότητα. Την διάκριση και το ψευτοδίλημμα "τέχνη για την τέχνη ή τέχνη για όλους", δεν το θέτει ο καλλιτέχνης άλλα οι μηχανισμοί που έχουν σχέση με την οργάνωση της κοινωνίας.

Μία άλλη "παραφωνία" γέννημα θρέμμα της εποχής μας, είναι η ολοκληρωτική αντίληψη ότι: μετά την έκπλήρωση των βασικών αναγκών θεωρείται αναγκαίο στις μέρες μας να " εμβαπτιστούν" όλοι στα καθαρτήρια ύδατα της τέχνης, κάτι που οδηγεί στην εμπορευματοποίηση της τέχνης, σε υποκριτές ανθρώπους και κακούς "καλλιτέχνες". Η τέχνη και η μαζικότητα είναι εννοιες ασυμβίβαστες.