Τριτο μερος του αρθρου.
Το δευτερο μερος θα το βρειτε εδω « ΟΥ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΑΡΑΤΤΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΑΛΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΑ » Επικτητος
(Δεν είναι τα πραγματικά γεγονότα που ταράζουν τους ανθρώπους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τα ερμηνεύουν).
"Τότε δοκούν εκάστω, τούτω και είναι" Πρωταγόρας
(Αν κάποιος θεωρεί κάτι σαν υπαρκτό, αυτό θα είναι και η δική του πραγματικότητα).
Αυτό που φαίνεται δεν είναι πάντα αυτό που είναι.
Από τον Γιαννη Δογανη (και από το παρον επιπεδο συνειδητοτητας που βρισκεται στο εδώ και τωρα).
Για να διεισδυσουμε μεσα σ’ένα έργο τέχνης, θα πρέπει απλά ν’αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Το κάθε θέμα μπορεί να ειδωθεί με περισσότερους από ένα τρόπους. Λένε πως δεν υπάρχει μια και μόνη αλήθεια, μια και μόνη πραγματικότητα. Πως ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, καθορίζει και την πραγματικότητα του καθένα μας. « Όι χάρτες φτιάχνουν τις περιοχές και όχι οι περιοχές τους χάρτες.» Αρκεί ν' αλλάξουμε την οπτική μας γωνία και θα αποκαλυφθεί μπροστά ένας θαυμάσιος καινούργιος κόσμος.
.
Ας δουμε την ρήση του Επίκτητου και του Πρωταγορα.
.
Ας δουμε την ρήση του Επίκτητου και του Πρωταγορα.
Η εμπειρία που έχουμε από τον εαυτό μας και τον κόσμο, δεν καθορίζεται από τα εξωτερικά ερεθίσματα- γεγονότα, αλλά από τον τρόπο που αντιδρούμε σ' αυτά! Και ο τρόπος αντίδρασης εξαρτάται από τον τρόπο ερμηνείας των συμβάντων.
Δηλαδή από το Γνωστικό μας σύστημα, που αποτελείται από το σύνολο των πιστεύω μας, τον τρόπο σκέψης, την νοοτροπία μας, όλο δηλαδή το σύνολο των νοητικών και συγκινησιακών μας προγραμματισμών.
Στα πλαίσια της Ελληνικής ορθόδοξης παράδοσης, η Μετάνοια και η Προσευχή αποτελούν το βασικό κορμό της ορθόδοξης χριστιανικής άσκησης. Μετανοώ (από το μετά και νόηση ) σημαίνει "αλλάζω τρόπο σκέψης", δηλαδή νοοτροπία. Και η προσευχή, δεν σημαίνει απλά παράκληση (Θεέ μου κάνε με καλά), αλλά σημαίνει κυρίως "στρέφω το νου μου προς εκείνο που εύχομαι να μου συμβεί". Είναι μια εξαιρετικά δραστική τεχνική ελέγχου του νου. (Ελεγχος των λογισμών 24 ώρες το 24 ωρο).
Ο ανθρωπολόγος Καστανέντα αναφέρει σαν βασική αρχή της διδασκαλίας του Δον Χουάν ότι " τα πράγματα δεν αλλάζουν, αλλάζεις απλώς τον τρόπο που τα κοιτάς. Αυτό είναι όλο".
Γινόμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Τα συναισθήματα μας δεν εξαρτώνται από τα γεγονότα, αλλά από τον τροπο που τα ερμηνευουμε.
Γινόμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Τα συναισθήματα μας δεν εξαρτώνται από τα γεγονότα, αλλά από τον τροπο που τα ερμηνευουμε.
Νομίζουμε ότι ακούμε, αλλά δεν ακούμε, νομίζουμε ότι βλέπουμε αλλά δεν βλέπουμε, νομίζουμε ότι αγαπάμε, αλλά δεν αγαπάμε, νομίζουμε ότι υπάρχουμε αλλά δεν υπάρχουμε. Δεν επικοινωνούμε πραγματικά με τους άλλους αλλά με τις ίδιες μας τις σκέψεις. Όταν συζητούμε συνήθως δεν ακούμε τους άλλους τι λένε αλλά σκεφτόμαστε τι θα πούμε εμείς, για να κερδίσουμε τον αγώνα του διαλόγου ή να κερδίσουμε το παιχνίδι που παίζει το Εγώ μας με το Εγώ του άλλου, του συνομιλητή. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία μας, και η κύρια αιτία της όλο και μεγαλύτερης απομόνωσης που υπάρχει στο σύγχρονο κόσμο μας.
Ομορφο είναι το αληθινο. Απλώς όσο πιο πολύ τα βρίσκεις με τον εαυτό σου, τόσο πιο πολύ τολμάς να κοιτας με διαυγεια χωρις φιλτρα και παραμορφωτικους φακους. Και αυτό γιατί έχεις ένα δεδομένο, εχεις ένα κεντρο, έχεις τον εαυτό σου, τον έχεις κερδίσει και από εκεί και πέρα είσαι διατεθειμένος να χάσεις πολλά πράγματα και πολλούς ανθρώπους. Όταν βρεις τον εαυτό σου είσαι ΟΚ…ξέρεις δηλαδή με ποιον θα περπατήσεις στην ζωή, θα πάρεις τον εαυτό σου και θα πας κάπου. Όταν δεν έχεις τον εαυτό σου, κάθε μέρα θέλεις παρέες, θελεις οπαδους, θελεις υποστηριχτες, θέλεις επιβεβαίωση, θέλεις χειροκρότημα. Αυτά όμως είναι πολύ μικρά σε σχέση με το να βρεις τον εαυτό σου και να είσαι μια χαρά όταν κάθεσαι μόνος σου.
Το θέμα είναι ότι λειτουργούμε σαν πρόβατα όταν αναμεταδίδουμε πληροφορίες για πράγματα που δεν γνωρίζουμε, με αποτέλεσμα να δικαιώνουμε τη συλλογιστική που υποτίθεται ότι εξέφραζε η εικαστική παρέμβαση του Βάργκας.. Σε τοίχο της γκαλερί υπήρχε γραμμένο με κροκέτες σκύλων το εξαιρετικά εύστοχο μήνυμα “you are what you read”. Είμαστε αυτό που διαβάζουμε λοιπόν.
Προσπαθώ πάντα με αυτά που λέω να μην αδικήσω κανένα αλλά όχι και να μην πω αυτά που σκέφτομαι. Η συνεχιζεις να χαιδευεις τ’αυτια του κλασικού μακάκα νεοελληνα (όπως θα έλεγε και ο Γεωργίου) η του τα χωνεις φορα παρτιδα. Το να τα έχεις καλά με όλους είναι η αδυναμία του να τα έχεις καλά με έναν. Η πιο απλα, η αδυναμία να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου…
Καποτε σε μια εκθεση μου (διατηρουσα περιστερια τοτε), επειδη απουσιαζα ολη μερα από το σπιτι και επρεπε να δινω ανα τακτα διαστηματα καψουλες σ’ ένα από τα περιστερια μου που ηταν αρρωστο. Το πηρα στον εκθεσιακο χωρο και το ειχα σ’ένα αδειο κλουβι που αποτελουσε από πριν μερος μιας εγκαταστασης μου στο χωρο. Μαλιστα καποιο παιδακι παιζοντας ανοιξε την πορτα και μετα τρεχαμε να το πιασουμε! (το περιστερι) Και γω παιρνω τον φιλο μου στις εκθεσεις μου μαζι μου για να εχει –εχω παρεα. Παροτι δεν ξερει τι θα πει αλυσιδα ( μονο κανα 2 φορες σε καμια λεωφορο Κηφισιας γιατι τρομαζει από το κυκλοφοριακο και μπορει να πανικοβληθει), στη εκθεση τον κρατω με κατι αυτοσχεδιο γιατι είναι πολύ φιλικος και παρορμητικος και πολλοι επισκεπτες εχουν βαθεια καταχωνιασμενες φοβιες με τα ζωακια ( αν δεν φας το φαγητο σου Γιωργακη θα σε δωσω στον Τζακ να σε φαει!!... κτλ.).
Αυτό λοιπον τι παει να πει για τον κάθε ανωνυμο προβοκατορα σπορεα ψευδων ειδησεων μεσα από ένα ανωνυμο μπλογκ, που θα δει μια φωτογραφια της «Αναντο» σε μια γωνια στην γκαλερι? Ότι βασανιζω τον φιλο μου?? ( που βεβαια το τριχωμα του λαμπει σε σχεση με αυτό του Βαργκας - δεν γινεται σε τρεις μερες να του φτιαξει το τριχωμα οση βιταμινη Ε και να του δωσει…). Ποιος είναι λοιπον το καθικι σ’αυτην την περιπτωση??? Ποιος εχει τρελλανει ολη την υφηλιο??
Τυχαίνει να είμαι ένας από τους “μαλάκες” που αφήνουν φαγητό και νερό για τα αδέσποτα στα πεζοδρόμια, και που δέχονται από τους γειτόνους “καλοπροαίρετα” σχόλια όπως “πάρτα αυτά από δω ρε, που θα μαζέψεις εδώ πέρα όλα τα κοπρόσκυλα”.. Σίγουρα, η πρώτη αντίδραση είναι οργή απέναντί τους. Στη πραγματικότητα όμως δεν είναι κακοί άνθρωποι, είναι απλώς αμόρφωτοι. Και δε μιλάω για ακαδημαϊκή μόρφωση, μιλάω για τα απλά, τα καθημερινά. Για το πως να είμαστε άνθρωποι. Δεν φταίνε αυτοί. Οι προηγούμενες γενιές αφήνουν στη μοίρα τους τις επόμενες. Το ίδιο κάνανε οι προηγούμενοι μας, το ίδιο θα κάνουμε και εμείς.
Πως περιμένουμε να νοιαστεί ο Έλληνας (και όχι μόνο) για τον αδέσποτο σκύλο, την αδέσποτη γάτα, τον άστεγο, το παιδάκι στην Αφρική, τη γυναίκα στο Αφγανιστάν, κλπ? Πως? Που το μόνο που έμαθε ήταν “κοίτα εσύ το συμφέρον σου και να πά να γ@μηθούν όλοι οι αλλοι”. Αυτή η αμορφωσιά , το “κοίτα την πάρτη σου”, είναι η αρχή όλων των κακών (και η κακομεταχείριση των ζώων ένα μόνο από αυτά). Και αν η αμορφωσιά δεν πάψει να υφίσταται, θα διαιωνίζουμε για πάντα ένα έθνος ιδιοτελων αδιάφορων και θα ξεσπάμε τα νεύρα μας μόνο εκεί που μας παίρνει.
Και δεν εχει καμμια απολυτως σημασια που η ειδηση (της υποθεσης Βαργκας) δημοσιευθηκε και σε ΜΜΕ. Και τα ΜΜΕ από ανθρωπους αποτελουνται που καποιοι από δαυτους δεν κανουν καποιο σοβαρο ρεπορταζ με ακλόνητα στοιχεία, δηλαδη έγκυρη και αναλυτική έρευνα στις πρωτογενείς πηγές. Οποτε λογικο είναι η ειδηση να μπαζει απ’ ολες τις μπαντες. Το να την αναμεταδίδουν διάφοροι δημοσιοκάφροι κάτι που διάβασαν σε μερικά blogs ή που τους έστειλαν με chain mail δε λέει απολύτως τίποτα.
Ο νόμος του Μέρφυ είναι αμείλικτος… Τέτοια Ιερά Βίδεα με φωτογραφίες (γιατί όχι και φωτοσοπιασμενες) κυκλοφορουν με την σεσουλα στο διαδικτυο. Και ο αγαπητός Παντελής Μπουκάλας, όπως και ο Χρ.Μιχαηλιδης της Ελευθεροτυπιας επεσαν στην παγιδα αλλα σχολιασαν μονο τα ορια της τεχνης και δεν μετατραπηκαν σε ιεροεξεταστες.…Κι εμένα στο κάτω-κάτω δε μ’ αρέσει ας πουμε η Αννα Βισσυ, αλλά δεν θα προσπαθήσω ποτέ να συγκεντρώσω υπογραφές για να τη σταματήσω να τραγουδάει, ούτε θα της στείλω γράμμα που θα την απειλεί με φρικτά βασανιστήρια…
Το έργο τέχνης άρα είμαστε εμείς, όχι ο σκύλος…
Πιστευω στην απολυτη ελευθερια εκφρασης και ουτε μπορω αλλα ουτε προτιθεμαι να ελεγξω συμπεριφορες από κατακαημενα μπαχαλα που δεν εχουν καταλαβει λεξη. Η δράση που ευαγγελίζονται προϋποθέτει σκέψη, αλλιώς καταλήγεις να κυνηγάς μάγισσες κραδαίνοντας πυρσούς - καλή ώρα σαν τα θύματα του καλλιτέχνη, που του έκαναν τζάμπα διαφήμιση υπογράφοντας φανταστικές διαμαρτυρίες για ένα έγκλημα που δεν συνέβη. Το 99% των προβάτων που μηρυκάζουν ό,τι κουτόχορτο τα ταΐσουν δεν έχει καταλάβει Χριστό και νομίζουν ότι απλά πρόκειται για άλλον έναν σιχαμένο ψυχανώμαλο. Είπαμε, οι προκαταλήψεις θέλουν ολους τους καλλιτέχνες να είναι τρελοί.
Oσο για τις υστερικες κυρατσες και τους ανελλιπως αυνανιζομενους πορνογερους που ηθικολογουν ξερνωντας οχετο, που βγαινουν στους δρομους κρατωντας λαβαρα της πιστης και του εθνους και πετανε πετρες και καινε κινηματογραφους που παιζουν τον « Τελευταιο Πειρασμο » του Καζαντζακη η καποια παρασταση του Τζιμακου του Πανουση, εχω να πω ότι η χυδαιοτητα δεν βρισκεται στις λεξεις αλλα σε χυδαια αμορφωτα συμπλεγματικα μυαλα που δεν εκκλησιαζονται τακτικα για να μην ακουν από το στομα του ιερεα προσευχες « για πασαν νοσον και πασαν μαλακιαν », σε καθημερινη βαση μεσα στο ναο του Θεου και κολαζονται…Καποτε μου την εδιναν, τωρα απλα βαριέμαι τις ανωνυμες (συνηθως) διαδικτυακες περσονες που δεν έχουν να πουν τίποτα και όταν προσπαθουν να πουν κατι απλα αυτογελοιοποιουνται .
Το να προκαλέσει κάποιος με το έργο του μόνο και μόνο για να γίνει γνωστός είναι ποταπό. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι τέτοιο, αλλά με ένα περίπλοκο μήνυμα που αφορά περισσότερο τους δέκτες παρά το αντικείμενο της έκθεσης. Άλλωστε εγώ δε βλέπω πουθενά τον υποτιθέμενο εξευτελισμό ενός ανυπεράσπιστου ζώου. Ενώ αντιθέτως βλέπω να συμβαίνει κάτι τέτοιο στο τσίρκο (δειτε το προσφατο συμβαν ξυλοδαρμου με λοστο στο κεφαλι ελεφαντα από εκπαιδευτη σε τσιρκο), στις βιομηχανοποιημένες κτηνοτροφικές μονάδες, καθώς και στα διάφορα καλλιστεία ζώων που πάνε οι δήθεν φιλόζωοι τα εκκεντρικά κουρεμένα και ντυμένα με ηλίθια παλτουδάκια κατοικίδια τους.
Tου Habacuc, του προέκυψε έργο όχι απλώς αποδεκτό αλλά μνημειώδες, ακριβώς χάρη στους αναρίθμητους αφελεις η αιματωδεις ανοητους αυτού του κόσμου. Βλεποντας κανεις το νόημα της συμβολικης του πράξης, συνειδητοποιει ότι καλά έκανε και μας αναστάτωσε όλους. Τεράστια επιτυχία το εννοιολογικο διαδραστικο πειραμα του Habacuc, όχι απλά μεγάλο. Όπως είναι προφανές, το αρκετά όμορφο και έξυπνο τέχνασμα διαδραστικότητας μιας χρήσεως του Guillermo Habacuc Vargas στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Φρόντισε να δώσει ένα γερό μάθημα στην φαρισαική κοινωνία που ζούμε και να δώσει ένα γερό πλήγμα στην φανταστική αντίληψη της περι αισθητικης, φιλοζωιας κτλ. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης είχε στρώσει παλιότερα ένα κόκκινο χαλί από ντομάτες ως το βήμα μιας έκθεσης στο Ελ Σαλβαντόρ. Μηπως πρεπει να βγουν οι ντοματοφιλοι να διαδηλωσουν εναντια στην καταπατηση των δικαιωματων της ντοματας.?
Ο ανθρωπος παραμενει ακομη βαρβαρος, απολιτιστος, κτηνος. Ζει ακομη την προιστορια του... Είναι γεγονος ότι ζούμε σε μια πολύ σκληρή και αναίσθητη κοινωνία, ηλίθια, κακιά, ανέμπνευστη, αμόρφωτη, αδαή, συντηρητικη, πρόχειρη, παράλογη, δειλή, απίστευτα μισαλλόδοξη, κοντόφθαλμα συμφεροντολόγα, υποκριτική, ανέντιμη, παρακμασμένη, χωρίς ορίζοντες και χωρίς οράματα και άρα χωρίς μέλλον. (Εννοείτε, βέβαια, ότι αυτή η κοινωνία φιλοξενεί και πολλές φωτεινές εξαιρέσεις, κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο…για τις εξαιρέσεις).
Προθεση μου δεν ηταν να υπερασπισω τον Βαρκας – δεν το χρειαζεται αλλωστε γιατι δεν εκανε κατι που χρειαζεται να απολογηθει. Ουτε προθεση μου είναι να αγιοποιησω τον καλλιτεχνη μετα από μια μινι σταυρωση. Και ας λαβουμε υπ’οψιν ότι οι πληροφοριες που αφορουν την υποτιθεμενη κακοποιηση προερχονται σχεδον αποκλειστικα από την μπλοκοσφαιρα που βριθει σκουπιδιων. Υπαρχει καποιο εγκυρο πρακτορειο ειδησεων που αναμετεδωσε την ειδηση? Καθολου δεν θα ηθελα να ειμαι στην θεση του κάθε Βαργκας, δεχομενος τονους αρνητικης ενεργειας. Η μοναδική μορφή “τέχνης” που μπορει να δει κανεις στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η διασπορά της είδησης. Και νομίζω ότι όλοι θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο τι αναπαράγουμε κάθε φορά.
Επρεπε να υπαρξει ενας Βαργκας για να το καταλάβει ( αν καταλαβε! ) έστω και εφήμερα ο μέσος Έλληνας, που αφυπνίζεται για λίγο από τους μεγάλους θορύβους, πέφτει στο φριχτό ατόπημα να κάνει κάποιες σκέψεις και κάποιους συνειρμούς, να κρυφοκοιτάξει λίγο –με ενοχλημένο χασμουρητό- τι συμβαίνει στον κόσμο του, αλλά αμέσως μετά επιστρέφει στην ύπνωση του.
Πριν κάποια χρόνια χρειαζόμασταν τους ΑΜΑΝ, τους 10 μικρούς Μήτσους, τον Χάρυ Κλυν, τον Μητσικώστα, τους Διαπλεκόμενους, ακόμα και τον Σεφερλή για να αναδείξουν τη γελοία πλευρά της πραγματικότητας, αυτήν που επιμελώς έκρυβαν. Πλέον, τα πράγματα είναι τόσο προφανώς γελοία και ξευτιλισμένα που δεν χρειαζόμαστε τη σάτιρα. Είναι περιττή. Το μόνο που χρειάζεται κάποιος είναι να βλέπει τα όσα γίνονται. Γι' αυτό και άλλωστε δεν υπάρχει πια σάτιρα με τον τρόπο που υπήρχε κάποτε και οι εκπομπές που κάνουν θραύση είναι αυτές που προβάλλουν απλά όσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα χωρίς να κάνουν καμιά παρέμβαση, όπως το «ΟΛΑ» και « το Αλ Τσαντίρι». Τελικά είμαστε τόσο γελοίοι όσο φαινόμαστε...
Ο συνειδητος δημιουργος εκμεταλλεύεται την κραυγαλέα κοινωνικη γελοιοτητα της υποκρισιας, την οποία όμως χρησιμοποιεί σαν γέφυρα για να περάσει στη γελοιότητα και στην αδικία της πραγματικής ζωής…Ο δημιουργός δεν είναι σκυλάκι να υπακούει τις εντολές του κοινού, της μαζας, του οχλου. Ζητανε τα πασης φυσης κατινοειδη να βγει ο Βαργκας και να απολογηθει!. Ισια μωρη γαλοτσα…. Ημαρτον! που λεει και ο Γεωργιου.
Ο Βαργκας σε καποια γωνια του πλανητη βρισκεται σε κατασταση χαρμολυπης.
Είμαι ένας από τους πολλούς που έλαβε το συγκεκριμένο μήνυμα. Η προσωπικη μου αντιδραση είναι ότι αρχικα παγωσα και για ένα χρονο παρ’οτι διαθετω 3 μπλογκς που εχουν εντονη δραστηριοτητα , δεν εγραψα ουτε λεξη….
Ο εντυπωσιασμός που προκαλεί μια ουτως η αλλως ψευδης ειδηση προφανώς έκανε την πλειονοτητα να την υιοθετήσουν αβασάνιστα. Και ας μην ειμαστε τοσο αφελεις, υπαρχουν νομοι και στην Νικαραγουα και στην Κοστα Ρικα, που σημαινει ότι αν οντως ο Βαργκας προεβη σ’ αυτή την αποτροπαιη πραξη, αυτή την στιγμη θα ηταν εγκλειστος…
Όλα τα εγκληματα που εχουν καταγραφει στην ιστορια της ανθρωποτητας ηταν προιον θερμοκεφαλης σκεψης. Είναι φρονιμο λοιπον να βγαινει κανεις καπου καπου από το μυαλο του και να βλεπει τα πραγματα αντικειμενικα και όχι όπως τον προσταζουν οι φωνες μεσα και εξω από το μυαλο του, που ουτως η αλλως χρηζουν ψυχιατρικης ερμηνειας.
Διαχωριζω λοιπον την θεση μου από τον οχλο-μπουλούκι και κλέβοντας τα λόγια του μεγάλου «Επαναστάτη» λέγω: Ο αναμάρτητος πρώτος τη μούντζα βαλέτω…
Έχετε διαβάσει το «πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια» του Μπρέχτ;
Όταν η η μακακία πάει σύννεφο σπάζοντας κεραμίδια...εν μεσω αισθητικης και ευαισθησιας τσοκαρων, τοτε η τεχνη και ο εκαστοτε καλλιτεχνης, παιζει τον ρολο ενός καθρεπτη. Ο καθενας βλεπει τα μουτρα του στον καθρεπτη, αλλα επειδη καποιοι δεν τους αρεσουν τα βαζουν με τον καθρεπτη...
Ο Α.Χιτλερ. είχε πει κάποτε, ότι «οι μάζες είναι σαν τις πόρνες. Οσο περισσότερο τις πιέζεις τόσο περισσότερο ενδίδουν». Που σημαινει ότι όταν κανεις το λαό άβουλη μάζα ρουσφετο-καιροσκόπων αεριτζηδων υποκριτων ηθικολογων, όσο περισσότερο τον κοροϊδεύεις και τον περιφρονείς, τόσο περισσότερο πασχίζει να κερδίσει την εύνοιά σου.
Όσα λέμε μεταξύ μας δεν μπορούμε να τα πούμε παραέξω; Οι δικοί μου χαρακτηρισμοί είναι πιο αξιόποινοι από τις υστερικες κραυγες, τα λιντζαρισματα και τους αφορισμους της ηθικολογας υποκριτριας μαζας? Και για εκείνους που θα πουν ότι χυδαιολογω τους λεω ότι απλώς αντανακλω αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία. Θα μπορούσα να πω οτι χρησιμοποιω «την συναισθηματική περιγραφή» ενιοτε, και υπαρχει λογος γι’αυτό… Αν περιγράφεις ένα ομορφο όνειρο, μπορείς να είσαι γλυκός, τρυφερός, και ευχάριστος στο αυτί (ή στο μάτι). Αν περιγράφεις έναν εφιάλτη θα είσαι αναγκαστικά σκληρός. Μπορεί να γινομαι κομματάκι ελιτιστής. (μονο στην προκειμενη περιπτωση και καθολου στην πραγματικη μου ζωη).
Το να εισαι καυστικος χρησιμοποιωντας σκληρη γλωσσα μπορεί να μην είναι το φως του αγίου ευαγγελίου αλλά όταν χρησιμοποιείται σωστά και για καλό σκοπό, είναι μια λεκτική μολότοφ που πυρπολεί… τις μάζες. Πρέπει να μιλήσεις τη γλώσσα του λαού, για να σε ακούσει.
Η μαζα είναι πολύ εύκολη στις κραυγές, αδιάφορη στην διαστάυρωση πληροφοριων και λίγη στις πράξεις.
Κανείς δε βασάνισε κανέναν. Όλες οι κατηγορίες στηρίζονται σε αναξιόπιστες και ανώνυμες πηγές, καθώς και σε αφελείς που αναπαράγουν υποθέσεις και ρατσιστικότατες προκαταλήψεις εναντίον των καλλιτεχνών και των “κουλτουριάρηδων”. Ουδέποτε ισχυρίστηκε ο Vargas ή οποιοσδήποτε σχετίζεται μαζί του ότι ο σκοπός ήταν να πεθάνει ο σκύλος μπροστά στα μάτια του κοινού. Οι υποτιθέμενες συνεντεύξεις του όπου ισχυρίζεται κάτι τέτοιο είναι αποδεδειγμένα πλαστές. Το μήνυμα του έργου ήταν “είσαι αυτό που διαβάζεις” και δεν είχε καθόλου να κάνει με τον επικείμενο θάνατο ενός σκύλου, ούτε με τα αδέσποτα. Είχε να κάνει με την αξία της ζωής κάθε πλάσματος, αλλά κυρίως με τη διάδοση και τη διαστρέβλωση της πληροφορίας και την ευκολία που σπεύδουμε να υιοθετήσουμε μία ακραία στάση χωρίς να ελέγξουμε πρώτα αν ευσταθούν τα όσα λέγονται.
Σαν αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, έχουμε δύο εκατομμύρια ανθρώπους και βάλε που θέλουν να βασανίσουν έναν άγνωστο μόνο και μόνο επειδή πίστεψαν ότι κι αυτός έκανε το ίδιο σε ένα σκυλί. Έχουμε επίσης ανθρώπους που ζητάνε να επιβληθούν όρια στην τέχνη με βάση τα δικά τους κριτήρια, τα οποία αδυνατούν να ξεχωρίσουν μία καλοστημένη παγίδα από την πραγματικοτητα. Τέλος, έχουμε έναν πρωτοφανή μηχανισμό ξεπλύματος ενοχών με το πάτημα ενός κουμπιού, που αντικατοπτρίζει την υποκρισία ανθρώπων ακτιβιστων της πολυθρονας, που δεν κουνάνε το δαχτυλάκι τους για κανένα από τα εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά έξω από την πόρτα τους, αλλά κόπτονται για το αν έμεινε δεμένος για τρεις ώρες σε μία γκαλερί ένας σκύλος στην άλλη άκρη του κόσμου.
Η αρχική πηγή της υποθεσης Βαργκας φαίνεται να είναι ένα ανωνυμο blog στη Νικαράγουα. Το blog αυτό ισχυρίστηκε ότι σύμφωνα με πληροφορίες ο σκύλος πέθανε την επομένη των εγκαινίων. Τον ισχυρισμό του blog αναπαράγει το περιοδικο Nacion στις 4 Οκτωβρίου 2007, χρεώνοντας την πληροφορία σε δημοσιογράφο της Prensa. Δημοσίευμα όμως της Prensa χρεώνει τους ισχυρισμούς στη Nacion, η οποία σε μεταγενέστερο δημοσίευμα αναιρεί το προηγούμενο, γράφοντας πια ότι το υποτιθέμενο γεγονός είναι άγνωστο αν συνέβη – ότι έτσι λέει το blog. Από τις 5 Οκτωβρίου 2007 όμως, είχε αρχίσει η χιονοστιβάδα σε διάφορα sites και blogs (η οποία βαθμιαία περιέλαβε τον εμπλουτισμό ότι ο σκύλος έμεινε πολλές μέρες δεμένος μέχρι να πεθάνει και την παραπληροφόρηση ότι ο Habacuc κλήθηκε να επαναλάβει το ίδιο πράγμα το 2008, καθώς και πλαστογραφημένες δηλώσεις του.
Να πούμε και μιά παράπλευρη λεπτομέρεια για τα petitions: από πάνω φιγουράρουν διαφημίσεις με το σύστημα AdSense της Google (pay-per-click). Όσο περισσότεροι μπαίνουν να υπογράψουν, τόσο περισσότεροι ενδέχεται να πάνε και στις διαφημίσεις.
(http://new.petitiononline.com/petition_FAQ.html)
(http://new.petitiononline.com/petition_FAQ.html)
Πιο κατω ακολουθουν μερικα ακομη αποσπασματα από την πρώτη συνέντευξη του Habacuc στο μεξικανικό περιοδικό La Reforma στις11/07. ( Οι ερωτήσεις αποδίδονται λίγο συντομευμένες, οι απαντήσεις πλήρεις):
- Αρχικά πώς αιτιολογείται αυτό το έργο, ποιοί ήταν οι στόχοι;
- Τα έργα δεν αιτιολογούνται, τα έργα γίνονται. Με ενδιέφερε ξεκινώντας από ένα συγκεκριμένο γεγονός να μπορεί το έργο να γεννήσει στο θεατή διάφορες αντιδράσεις που μας κάνουν να αντιληφθούμε την ανθρώπινή μας κατάσταση.
- Έχει γραφτεί ότι πλήρωσες για να πιαστεί ο σκύλος, είναι έτσι;
- Όχι. Και είναι άσχετο με την πρόθεση του έργου.
- Όχι. Και είναι άσχετο με την πρόθεση του έργου.
- Ποιές οι πιο αξιοπρόσεκτες αντιδράσεις του κοινού;
- Η υπακοή στους κοινωνικούς κανόνες: στο τι πρέπει να συμβαίνει σε μια γκαλερί, τι είναι politically correct κτλ.
- Η υπακοή στους κοινωνικούς κανόνες: στο τι πρέπει να συμβαίνει σε μια γκαλερί, τι είναι politically correct κτλ.
- Kαθώς φαίνεται οι επιθέσεις δυνάμωσαν όταν έγραψε για το έργο η Pais. Πότε και πώς έμαθες για τις συκοφαντίες; Τι σκέφτηκες τότε;
- Δεν με ενδιαφέρουν τόσο οι επιθέσεις όσο ο στοχασμός που θα μπορούσε να προκύψει. Τα μέσα όμως φαίνεται να ενδιαφέρονται μόνο για τις επιθέσεις.
- Δεν με ενδιαφέρουν τόσο οι επιθέσεις όσο ο στοχασμός που θα μπορούσε να προκύψει. Τα μέσα όμως φαίνεται να ενδιαφέρονται μόνο για τις επιθέσεις.
- Πώς βλέπεις όλη αυτή τη διεθνή αναταραχή;
- Παραλήρημα. Και κατά κάποιο τρόπο αντανακλά μιά κοινωνική πάθηση που ασφαλώς έχει άλλα αίτια και αναδύεται σε επεισόδια όπως αυτό.
- Παραλήρημα. Και κατά κάποιο τρόπο αντανακλά μιά κοινωνική πάθηση που ασφαλώς έχει άλλα αίτια και αναδύεται σε επεισόδια όπως αυτό.
- Είχες προβλήματα;
- Ναι, έχω τηλεφωνήματα, άπειρα γράμματα, απειλές, υποτιθέμενα σαμποτάζ στη δουλειά μου. Έχει γίνει μιά καμπάνια να μη συμμετάσχω στη Μπιενάλε Εικαστικών Τεχνών Κεντρικής Αμερικής. Στο MySpace μου κατέβασαν τη σελίδα του μουσικού μου γκρουπ.
- Ναι, έχω τηλεφωνήματα, άπειρα γράμματα, απειλές, υποτιθέμενα σαμποτάζ στη δουλειά μου. Έχει γίνει μιά καμπάνια να μη συμμετάσχω στη Μπιενάλε Εικαστικών Τεχνών Κεντρικής Αμερικής. Στο MySpace μου κατέβασαν τη σελίδα του μουσικού μου γκρουπ.
- Κατά τα δημοσιεύματα, επιφυλάσσεσαι να ξεκαθαρίσεις τι έγινε. Πιστεύεις ότι αν παρουσιαζόταν ο σκύλος θα κόπαζε ο θόρυβος;
- Όχι.
- Όχι.
- Ποιό σαφές μήνυμα θα σου άρεσε να μείνει;
- Υποπτεύομαι τα σαφή μηνύματα.
- Υποπτεύομαι τα σαφή μηνύματα.
- Τι σχέση βρίσκεις για ό,τι συνέβη στην περίπτωση του Natividad Canda και του Eres lo que lees?
- Μιά ομοιότητα είναι ο χαρακτήρας “θεάματος” των δύο γεγονότων. Και άλλη ο ρόλος των μέσων επικοινωνίας και της κοινής γνώμης.
- Μιά ομοιότητα είναι ο χαρακτήρας “θεάματος” των δύο γεγονότων. Και άλλη ο ρόλος των μέσων επικοινωνίας και της κοινής γνώμης.
- Habacuc είναι το όνομα ενός βιβλικού προφήτη, γιατί το διάλεξες;
- Γιατί μου άρεσε ο ήχος του. Όταν το έβαλα δεν ήξερα ότι το είχαν χρησιμοποιήσει για πρόσωπο της βίβλου.
- Γιατί μου άρεσε ο ήχος του. Όταν το έβαλα δεν ήξερα ότι το είχαν χρησιμοποιήσει για πρόσωπο της βίβλου.
- Σου αρέσουν οι σκύλοι; Έχεις δικά σου ζώα;
- ………
- ………
Μία παρατήρηση ακόμα: στην τρίτη συνέντευξη (περιοδικό La Nacion , Αργεντινή), που είναι σε μορφή σύντομου άρθρου, όχι μόνο ερωταπαντήσεις, ο δημοσιογράφος γράφει: «το ερώτημα φουντώνει σε όλες τις χώρες: πέθανε ή δεν πέθανε από ασιτία ο σκύλος;» και δεν έχει απάντηση. Και αυτό είναι τον Μάρτιο του 2008. Λοιπόν, στη Λατ. Αμερική δεν το ξέρουν. Αλλά όσοι κρώζουν κατά του Habacuc ξέρουν καλύτερα: αφού τους το σφύριξε ένα ανώνυμο chain-mail, δεν μπορεί παρά να είναι αλήθεια…
Αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι μόνον ότι ο Guillermo Vargas ή Habacuc (από την Κόστα Ρίκα) τον Αύγουστο του 2007 είχε έκθεση στην γκαλερί Codice (στη Μανάγκουα της Νικαράγουα) με τίτλο Exposición No. 1 (κατηγορία conceptual art) που περιελάμβανε τον σκύλο και την επιγραφή “eres lo que lees” (είσαι αυτό που διαβάζεις) γραμμένη στον τοίχο με σκυλοκροκέτες. Λεπτομέρεια που αποσιωπάται από τους ωρυόμενους (και για την οποία δεν βλέπουμε αντίστοιχη συλλογή υπογραφών) είναι ότι το έργο είναι αφιερωμένο σε 24χρονο συμπατριώτη του κλεφτρόνι που πέθανε γιατί τον κατασπάραξαν δύο ροτβάιλερ. Γεγονός είναι επίσης ότι ο Habacuc είναι ένας από αυτούς που επροκειτο να εκπροσωπήσουν την Κόστα Ρίκα στην 6η Biennale Κεντρικής Αμερικής το χειμώνα του 2008 και η επιλογή του έγινε μέσω της ‘Bienarte’ της Κόστα Ρίκα το φθινόπωρο του 2007. Από κει και πέρα:
Η εφημερίδα La Prensa της Νικαράγουα 5/10/2007 αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας La Nación της Κόστα Ρίκα, σύμφωνα με το οποίο ο σκύλος πέθανε το βράδυ μετά τα εγκαίνια της εκθέσεως. Γράφει ότι, κατά τον Habacuc, η ιδέα ήταν να δειχτεί η υποκρισία που κάνει έναν σκύλο επίκεντρο ενδιαφέροντος όταν βρίσκεται σε μιά γκαλερί αλλά όχι όταν βρίσκεται στο δρόμο. Γράφει επίσης ότι ο Habacuc αρνήθηκε να αποκαλύψει αν τάιζαν τον σκύλο ή όχι και να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει αν ο σκύλος πέθανε.
H Nación 4/10/07, γράφει ότι ο σκύλος πέθανε μετά την πρώτη μέρα της εκθέσεως σύμφωνα με την M.L.González, αρχισυντακτη του πολιτιστικού ένθετου της Prensa.*. Αλλά 24/10/2007 γράφει για «υποτιθέμενο θάνατο» του σκύλου, θεωρεί άγνωστο το αν συνέβη αυτό και αναφέρει ότι έτσι λέει (μη κατονομαζόμενος πλέον) νικαραγουανός δημοσιογράφος και (κατονομαζόμενο) blog.
http://www.nacion.com/ln_ee/2007/octubre/04/aldea1263590.html
http://www.nacion.com/ln_ee/2007/octubre/24/aldea1288876.html
(* σχετικό δημοσίευμα δεν υπάρχει.)
Η διευθύντρια της Codice γράφει σε ανακοίνωσή της ότι η γκαλερί διατηρεί το δικαίωμα να επιβλέπει την ποιότητα των εκθεμάτων, σεβόμενη πάντα τη δημιουργικότητα των καλλιτεχνών και χωρίς κανενός είδους λογοκρισία, με την προϋπόθεση βέβαια να μην αντίκεινται σε βασικές αρχές ηθικής, πολλώ μάλλον να μη θέτουν σε κίνδυνο οποιαδήποτε ζωή, ανθρώπου ή ζώου. Γράφει ότι ο σκύλος ήταν όλη τη μέρα ελεύθερος στην εσωτερική αυλή της γκαλερί εκτός από τις τρεις ώρες που διαρκούσε η έκθεση, τρεφόταν κανονικά με τροφή που του έφερνε ο ίδιος ο Habacuc, παρέμεινε τρεις μέρες και μετά το έσκασε.
Το blog και το επίμαχο ποστ στο οποίο παραπέμπει η Nación είναι αυτό:
Πρόκειται για blog που παρακολουθεί την καλλιτεχνική κίνηση της Νικαράγουας. Αλλά ούτε κι αυτός είναι αυτόπτης μάρτυρας. Παραπέμπει με link σε blog άλλης νικαραγουανής, η οποία παρουσιάζει την έκθεση του Habacuc – και το θάνατο του σκύλου ως γεγονός, χωρίς όμως να λέει ότι τον είδε η ίδια ή ποιός τον είδε:
Σημειώνω επίσης ότι ο ζήλος των πρωτοστατούντων οδήγησε και σε ανέντιμα μέσα: ορισμένα blog παραθέτουν υποτιθέμενη δήλωση του ίδιου του Habacuc, που τον φέρει να αυτοσυστήνεται ως πενηντάχρονος. Η ατάκα “το σκυλί θα πέθαινε ούτως ή άλλως” είναι πλαστή, καθώς ο υποτιθέμενος Vargas που την ξεστόμισε αυτοσυστήνεται ως πενηντάχρονος. Έλα όμως που οι μοναδικές έγκυρες πηγές σχετικά με τον καλλιτέχνη αναφέρουν ότι γεννήθηκε το 1975…
Κι αν εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι το μείζον πρόβλημα στον κόσμο είναι ένας «πενηντάχρονος» από την Κόστα Ρίκα, τσεκάρετε πρώτα πού υπογράφετε και διασφαλίστε ότι δε δίνετε το e-mail σας σε κάποια βάση δεδομένων που θα σας φλομώσει αύριο στο spam για να σας πουλήσει φρίσκις.
Μετά από όλα αυτά, θεωρώ εντελώς γελοίο το ότι, επειδή ένα blog έγραψε ότι κάποιος σκότωσε έναν σκύλο το 2007, το 2008 και το 2009 εκατομμύρια κόσμος να ασχολείται με το να εμποδίσει τη συμμετοχή αυτού του κάποιου σε μιά έκθεση στην Ονδούρα… Δεν πάει καλύτερα ο καθένας που υπέγραψε να αγοράσει μια σακούλα τροφή για τα αδέσποτα της γειτονιάς του;
Φυσικά, ακόμα και η φευγαλέα αφύπνιση του μέσου ανθρώπου –όταν, σπανίως, συμβαίνει- γίνεται με τους αναμενόμενους τρόπους: πρέπει να τον αφυπνίσει αυτός που τον κοιμίζει τον περισσότερο καιρό, δηλαδή η τηλεόραση. Πρέπει να καεί ζωντανή μια αβοήθητη μάνα αγκαλιά με τα τέσσερα παιδάκια της, για να κάνει τον συνειρμό και θυμηθεί ο μέσος άνθρωπος τη μαμά του ή τα παιδάκια του και να κάνει την ανάλογη εφιαλτική φαντασίωση. Πρέπει να καούν ζωντανές μερικές γιαγιάδες για να αντιδράσει στο ερέθισμα σκεπτόμενος την γιαγιά του. Πρέπει να καούν οι ελιές, για να ανησυχήσει κανείς για την «παραγωγή της χώρας» και άρα για την χώρα. Πρέπει να κινδυνέψει να καεί ένας απ’ τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους της ανθρωπότητας, για να θυμηθεί για δυό-τρεις μέρες την Ιστορία του. Πρέπει να πεθάνουν αδίκως και με τον πιο φριχτό τρόπο τόσοι άνθρωποι για να θυμηθεί ότι οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια που δεν έχουν. Πρέπει να καεί ολοσχερώς το χωριό του για να θυμηθεί το εγκαταλειμμένο χωριό του (ο ίδιος που το εγκατέλειψε και δημιούργησε το Αθηνοκεντρικό κράτος που έχει γραμμένη την υπόλοιπη Ελλάδα και όλη την ύπαιθρο ). Πρέπει να καούν μερικές χιλιάδες στρέμματα αναντικατάστατης δασικής φύσης για να τον πιάσει φευγαλέα η «οικολογική ευαισθησία» του. Πρέπει να καταστραφεί η ομορφιά και η γαλήνη για να του έρθει στο νου ότι υπάρχει ομορφιά και γαλήνη και άλλα τέτοια «παράξενα» πράγματα στον κόσμο…
Δεν μπορεις ν’ αλλαξεις το βλακωδες του κοσμου, μπορεις όμως να μεταφερεις πληροφοριες που μπορουν να βοηθησουν σ’ αυτή την αλλαγη. Λιγα τα ποδηλατα πολλες οι τρομπες. Υπάρχει κάτι χειρότερο από τη βλακεία; Υπάρχει! Η μαχητική βλακεία! Και η οργισμένη μιζέρια! Και ο καταγγελτικός συντηρητισμός επίσης!
Και τα τρία αυτά μαζί! Το είδος « βλακεια» ευδοκιμεί κι ανθίζει! Κάνει την "επανάστασή" του. Η "επανάσταση" της χυδαιότητας. Η "επανάσταση" του μικροαστού. Ενας πολτός χυδαιότητας και κρυπτοφασισμού που δεν αντέχει να κρύβεται και έχει βγει σαν την ψείρα στο γιακά... "Ο κόσμος όλος περιστρέφεται γύρω από τον αφαλό μας!" Αυτό είναι το "μότο" τους!
Απληροφόρητοι, αγροίκοι, αλαζόνες, άρπαγες, ζηλόφθονοι, εφήμεροι, κρυβόμαστε πίσω από έναν πολιτισμό που είναι πια ξένος προς εμάς. Είμαστε ένας λαός που επιζητεί την ισοπέδωση. Η επίκληση του πολιτισμού μας αποτελεί την πανάκεια της οπισθοδρόμησής μας. Η υπαρξιακή ανάγκη του μέσου Έλληνα ικανοποιείται σήμερα από μερικά φθηνά συνθήματα κι από το αν η χαζοχαρούμενη φάτσα του φανεί στην τηλεόραση στριμωγμένη πίσω από κάποιον πολιτικό ή ποδοσφαιριστή.
Ζούμε στον ίδιο χώρο και μιλάμε την ίδια γλώσσα του λαού που πάλαι ποτέ έδωσε, μεταξύ άλλων, στον κόσμο τα γράμματα, την τέχνη, την δημοκρατία και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για ποια γράμματα και ποια τέχνη μπορούμε να μιλάμε στη χώρα μας? Μεταφέρθηκαν και εξελίσσονται αλλού.
Μέχρι προχθές είχαμε δικτατορία. Και ο μοντέρνος ορισμός της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι το χθες φάγατε εσείς, σήμερα θα φάμε εμείς… Έχουμε μείνει πίσω, πολύ πίσω. Τόσο που ο κόσμος που φτιάξαμε θέλει να μας ξεχάσει. ” Η Ελλαδα ειναι μια χωρα γεματη θαμνους, όταν συμβει καποτε και φυτρωσει καποιο κυπαρισσι, φροντιζουν αμεσως να κοπει’’, ελεγε ο Τσαρουχης…
Ετρωγαν και τρωνε σκ@τ@ και φυσικα αυτή είναι η πραγματικοτητα τους. Προβαλλουν, κουτοπονηροι όπως είναι, το επιχειρημα: τοσες μυγες δεν μπορει να κανουν λαθος...
Προφανώς και δεν θεωρώ ότι όσοι παρασύρθηκαν και υπέγραψαν είναι αμόρφωτοι κάφροι, όπως και προφανώς η τέχνη δεν αφορά αποκλειστικά μια χούφτα “ειδικούς”.
Ωστόσο, είναι γεγονός ότι αν δεν έλεγαν όλοι ότι ο Πικάσο είναι ιδιοφυής, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου θα νόμιζε ότι πρόκειται για έναν ατάλαντο που δεν ξέρει να ζωγραφίσει μια μύτη στη σωστή της θέση...
Γίνονται πολλές παρεξηγήσεις ακόμα και στο γραπτό λόγο, έτσι αποδεικνύεται. Και σίγουρα όπως αποδειχθηκε, ο μελοδραματισμός και η βιασύνη δεν βοηθούν.
Όχλος με δικράνια και δαυλούς. Κάψτε τη μάγισσα (που μπορεί και να μην είναι μάγισσα τελικά, αλλά για καλο και για κακο καψτε την, ποτέ δεν ξέρεις…) και άσε όλους τους υπόλοιπους που καταστρέφουν τις ζωές μας, το περιβάλλον μας και ό,τι άλλο βρεθεί μπροστά τους να δρουν ανενόχλητοι. Εκατομμύρια άνθρωποι θέλουν να βασανίσουν έναν άλλο άνθρωπο επειδή έδεσε έναν σκύλο για τρεις ώρες. Αν δεν είναι αυτό υποκρισία, αναρωτιέμαι τι είναι.
Η σκέψη προϋποθέτει διάλογο, αφού κανένας δε μπορεί να φτάσει σε σημαντικά συμπεράσματα μόνος του – όσο έξυπνος κι αν είναι. Και αυτή ακριβως ηταν η προθεση μου, με την συγγραφη των κειμενων με αφορμη την υποθεση Βαργκας:
Να υπαρξουν άνθρωποι που αμφισβητουν την εύκολη καταδίκη ενός αγνώστου, να ανταλλαξουν πληροφορίες και απόψεις και να μαθουν κάτι που για τους περισσοτερους μπορει να διαφευγει, αλλά ο μάγκας ο Habacuc το έχει κάνει επιστήμη: Τα πρόβατα μανιπουλάρονται πιο εύκολα.
Το πρόβλημα παραμενει η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας που θα τους επιτρέψει να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα σε μία συμβολική πράξη και τα δικά τους σαδιστικά ένστικτα.
Σιχαθηκαμε να διαβάζουμε σχόλια σε διάφορες γλώσσες που περιέγραφαν πώς ακριβώς πρέπει να χαράξουμε με ξυράφι τον φουκαρά τον Vargas, να του ρίξουμε αλάτι στις πληγές, να του ξεριζώσουμε τ’ @ρχίδι@ και να του τα δώσουμε να τα φάει, και μετά να του χώσουμε ένα παλούκι στον κ@λο και να του βάλουμε φωτιά για να τον κάνουμε έργο τέχνης. Κι όλα αυτά, γραμμένα από δήθεν ευαίσθητους φιλόζωους που εξοργίστηκαν επειδή κάποιος έβαλε το καημένο το σκυλάκι σε μία γκαλερί αντί να το αφήσει να το φάνε ζωντανό τα υπόλοιπα εξαθλιωμένα αδέσποτα στις φτωχογειτονιές της Μανάγκουα. Οι ίδιοι άνθρωποι έχουν τώρα το θράσος να εκφέρουν άποψη για τα όρια της τέχνης.
Το αρνητικό είναι ακριβώς αυτό: η χειραγώγηση. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με “κοινωνία πολιτών” αλλά με κοινωνία οπαδών. Χαίρομαι που όλο και περισσότεροι άνθρωποι (κι ας εξακολουθούμε να είμαστε ισχνή μειοψηφία) βλέπουμε το φεγγάρι πίσω από το δάχτυλο και δεν αρκούμαστε στο ανούσιο πάτημα ενός κουμπιού για να νιώσουμε ξανά άνθρωποι.
Υποτίθεται ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι απόδειξης (και όχι απλά ένδειξης) του αντιθέτου. Ας βρεθει ένα άρθρο από τον τοπικό ή διεθνή τύπο που να επιβεβαιώνει ότι ισχύουν οι κατηγορίες. Ας βρεθει ένας άνθρωπος που πήγε εκεί και έκανε ρεπορτάζ αντί απλά να αναδημοσιεύσει τα σκουπιδια του ίντερνετ. Ας βρεθει μία έστω φωτογραφία που να δείχνει το σκυλί να τρώει κλωτσιά από κάποιον στην έκθεση ή να γαβγίζει απελπισμένο. Ας βρεθει μία αναμφισβήτητα αυθεντική συνέντευξη του καλλιτέχνη ή κάποιου επώνυμου αυτόπτη μάρτυρα που να λέει ότι συνέβησαν έστω και τα μισά από όσα καταλογίζουν οι ανώνυμοι επικριτές και τα εκατομμύρια θύματα τους. Διαφορετικά, έχουμε κάθε δικαίωμα να μιλαμε για συμπεριφορα πρόβατων και να θεωρουμε ότι οι πραγματικά επικίνδυνοι για αυτόν τον πλανήτη είναι όλοι εκείνοι που νοσταλγούν τον μεσαίωνα και τις πρακτικές της ιεράς εξέτασης.
Είναι ανθρωπινο επιτευγμα και πιστοποιηση της ανθρωπινης ιδιοτητας να ανακαλυπτει κανεις την ομορφια εκει που αλλοι βλεπουν ασχημια καθως και να δειχνει κανεις σεβασμο σε όλα οσα το φτωχο μας το μυαλο δυσκολευεται να κατανοησει.
Υπάρχουν κάποιες παράμετροι που παίζουν ρόλο στην αντίσταση που υποθετικά προβάλλει κάποιος (ο δέκτης του μηνύματος) απέναντι σ’ενα μήνυμα (ή μια πληροφορία εν προκειμένω) κι αυτές δεν είναι μόνο οι γνώσεις και η προσωπικότητα (ημιμάθεια, προκατάληψη) του δέκτη. Είναι και η αρέσκεια (μ’αρέσει το μήνυμα ή όχι;), η αυτοπεποίθηση του δέκτη(όσο μεγαλύτερη είναι τόσο πιο πολύ ο δέκτης βασίζεται στη δική του κρίση και δεν “παρασύρεται” εύκολα), και τελος η νοημοσύνη. Επίσης υπάρχουν άτομα-και κοινωνίες ολόκληρες- που είναι πιο ευαίσθητα στο συναισθηματικό στοιχείο παρά στο γνωστικό. Η υπόθεση Guillermo Habacuc Vargas – όσο περίπλοκη και να φαίνεται – είναι κατά βάθος παιδαριώδης: πρόβατα που ακολουθούν τυφλά έναν σκύλο…
Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου μπορεί να είναι ο σκύλος, σίγουρα πάντως ο καλύτερος φίλος του σκύλου δεν είναι ο άνθρωπος. Χωρίς το «σπλάχνος», όπως θαυμάσια το γράφει ο Θεοτόκης, «χωρίς το σέβας για οτιδήποτε ζει, άρα πονάει, η τέχνη καταντάει ένα σκανδαλάκι προς εξαργύρωση, μια βάρβαρη βλακεία, ένα υβριστικό κακέκτυπο του εαυτού τη»ς. Το «δίλημμα», γραφει ο Παντελης Μπουκαλας, είναι παλιό και κυκλοφορεί σε πολλές παραλλαγές: «Τι θα έσωζες αν κινδύνευε η ανθρωπότητα, ένα έργο τέχνης ή έναν «ανθρωπάκο»; Εναν «ανθρωπάκο» βέβαια, ένα σκυλί, ένα περιστερι.. Για τους αυθεντικούς καλλιτέχνες, όχι για τους προπαγανδιστές της δήθεν πρωτοτυπίας τους, που κάτι έχουν ακουστά για ready-made και μεθυσμένοι από ανοησία χρησιμοποιούν σαν αντικείμενα ζωντανά πλάσματα, διλήμματα σαν κι αυτό δεν είναι απλώς ανόητα· είναι ανήθικα.
Το Δίκτυο δεν είναι ο Κοσμος! Το δίκτυο μας βοηθάει να συνδεθούμε με αυτόν όταν μας είναι δύσκολο. Παρέχει επικοινωνία και όχι πραγματικότητα! Σήμερα μέσα από το διαδίκτυο ερχόμαστε σε επαφή με πολλές και διαφορετικές προσεγγισεις, διδασκαλίες, στοχασμους, τοποθετησεις, απόψεις, μηνύματα. Αυτό δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση "πιστοποιητικό γνησιότητας". Πρέπει πάντα σε όλα όσα διαβάζουμε να χρησιμοποιούμε την Δ ι ά κ ρ ι σ η .
Αν αυτό που έχουμε μπροστά μας δεν συνηχεί με την δικιά μας προσωπική δόνηση - με το πώς νιώθει κάθε στιγμή η καρδιά μας, τότε δεν μας κάνει. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να το ξαναδιαβάσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε, ίσως και όχι. Κρατάμε λοιπόν αυτό που μας κάνει και τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στην άκρη
Είναι σημαντικό να διαμορφώνουμε την καθαρά δική μας προσωπική άποψη για τα πράγματα με ηρεμία , σοφία και χιούμορ, χωρίς να εγκλωβίζουμε την ενέργεια μας σε επικρίσεις. Και είναι επίσης σημαντικό να μην ξεχνάμε και την δική μας κληρονομιά. Μπορεί να μας γλιτώσει από πολλά αχρείαστα. Το "γνώθι σαυτόν" είναι μόνον 2 λέξεις που όμως σήμαιναν, σημαίνουν και θα εξακολουθήσουν να σημαίνουν τόσα πολλά για όλη την ανθρωπότητα. Για την περίπτωσή μας όμως θα ήθελα να αναφερθώ σε άλλες 2 λέξεις εξίσου σημαντικές και επίκαιρες. 2 λέξεις που είπε ο Δημοσθένης. "Αφίεσθε Ημών". Να αφήνεστε γλυκά στον εαυτό σας όταν υπάρχει ή ανάγκη της διάκρισης και αυτός θα σας δίνει πάντα την απάντηση μέσα από την καρδιά σας.
« Το πιο δυσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να είστε ο εαυτός σας. Το πιο ευκολο πράγμα στον κόσμο είναι να είστε αυτό που οι άλλοι θέλουν να γίνετε. Μην τους αφήνετε να το πετυχαίνουν».
Leo Buscaglia (1924-1998)
Συγγραφέας και καθηγητής στο USC
Leo Buscaglia (1924-1998)
Συγγραφέας και καθηγητής στο USC
Ευχαριστω τις πηγες μου, που μου εδωσαν αρχετυπα ερεθισματα και αυτουσιο υλικο για την συγγραφη αυτων των αρθρων με αφορμη την υποθεση Βαργκας, και πολλες σκεψεις τους τις εχω μεταφερει αυτουσιες μεσα στο κειμενο. Ειδικα τον Ελευθερο δικτυογραφο(Ελικα), τον Π για τις μεταφρασεις του(Gravity and the Wind), τον Arkoudos, τον antidrasiandsex, τον Urfurslaag( λιανοκλαδι), τον vrypan, και φυσικα τους επισκεπτες στα μπλογκς τους με τις παρατηρησεις τους.
Πηγες:
http://www.nacion.com/ln_ee/2007/octubre/04/aldea1263590.html
http://www.nacion.com/ln_ee/2007/octubre/24/aldea1288876.html
http://www.nacion.com/ln_ee/2007/octubre/24/aldea1288876.html
2 σχόλια:
σωστός! ωραία στημένο απείρως ενδιαφέρον!Να σε καλά φίλε
Kαλως ανταμωσαμε Νικο,
τα συγχαρητηρια μου για την πολυποικιλη δραστηριοτητα σου στο δικτυο αλλα και για το υψηλο αισθητικο κριτηριο να εκτιμας...
Και συ να εισαι και να περνας καλα!
Δημοσίευση σχολίου