Ήταν μια ζεστή μέρα και υπήρχαν άφθονες σκιές.Οι βράχοι άστραφταν με μια ατόφια λάμψη.Τα σκοτεινά έλατα έμοιαζαν σαν να μην κινούνται ποτέ, αντίθετα με τις λεύκες που ήταν έτοιμες ν΄αρχίσουν να τρέμουν με τον παραμικρό ψίθυρο. Φυσούσε ένα δυνατό αεράκι από τα δυτικά που σάρωνε την κοιλάδα.Οι βράχοι ήταν τόσο ζωντανοί που έμοιαζαν να τρέχουν πίσω από τα σύννεφα και τα σύννεφα στριφογύριζαν τους βράχους, παίρνοντας τα σχήματα και τις καμπύλες τους, κυλούσαν γύρω τους και ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις τους βράχους από τα σύννεφα. Μαζί με τα σύννεφα περπατούσαν και τα δέντρα.
Όλη η κοιλάδα έμοιαζε να κινείται, ενώ τα μικρά στενά μονοπάτια που ανέβαιναν στα δάση και πέρα απ΄αυτά, έμοιαζαν να παρασύρονται και να ζωντανεύουν. Τ' αστραφτερά λιβάδια έκαναν παρέα με τα ντροπαλά λουλούδια. Αυτό το πρωί, όμως, στην κοιλάδα κυριαρχούσαν οι βράχοι, είχαν τόσα πολλά χρώματα που υπήρχε μόνο ένα χρώμα. Ετούτο το πρωινό οι βράχοι ήταν ευγενικοί κι είχαν πάρα πολλά σχήματα και μεγέθη, ήταν τόσο αδιάφοροι για τα πάντα, για τον αέρα, για τις βροχές, για τις εκρήξεις στα σπλάχνα τους και για τις ανάγκες των ανθρώπων. Υπήρχαν από πάντα εκεί και θα υπάρχουν πέρα από το χρόνο.
Ήταν ένα λαμπερό πρωινό κα υπήρχε ήλιος παντού κι όλα τα φύλλα σάλευαν. Ήταν ένα πρωινό καλό για βόλτα με τ' αυτοκίνητο, όχι μακρινή, αλλά αρκετή για να δεις την ομορφιά του τοπίου. Ήταν ένα πρωινό που το έκανε καινούριο ο θάνατος, όχι ο θάνατος που φέρνει η φθορά, η αρρώστια ή ένα ατύχημα, αλλά ο θάνατος που καταστρέφει για να μπορέσει να υπάρξει δημιουργία.
Δεν υπάρχει δημιουργία αν ο θάνατος δε σαρώσει όλα όσα έχει κατασκευάσει το μυαλό για να αυτοπροστατέψει την εγωκεντρική ύπαρξη. Ο θάνατος πριν ήταν μια μορφή συνέχειας, ο θάνατος ήταν συνδεδεμένος με την συνέχεια. Με το θάνατο ερχόταν μια νέα ύπαρξη, μια νέα εμπειρία, μια καινούρια πνοή και μια καινούρια ζωή. Το παλιό εξαφανιζόταν και γεννιόταν το καινούριο και το καινούριο έδινε με τη σειρά του τη θέση του σ' ένα άλλο καινούριο.
Ο θάνατος ήταν το μέσο για το πέρασμα στην καινούρια κατάσταση, στην καινούρια επινόηση, σ' ένα καινούριο τρόπο ζωής, σε καινούριες σκέψεις. Ήταν μια αλλαγή που φόβιζε, αλλά αυτή ακριβώς η αλλαγή έφερνε φρέσκιες ελπίδες. Τώρα, όμως, ο θάνατος δεν έφερε τίποτα καινούριο, καινούριους ορίζοντες ή καινούρια πνοή. Είναι θάνατος απόλυτος και τελειωτικός. Κι ύστερα δεν υπάρχει τίποτα, ούτε παρελθόν ούτε μέλλον. Τίποτα. Δεν υπάρχει δόσιμο ζωής σε τίποτα. Αλλά δεν υπάρχει απελπισία, δεν υπάρχει αναζήτηση, ψάξιμο για μεγάλα βάθη που δεν είναι εκεί. Είναι πλήρης θάνατος χωρίς χρόνο. Ο θάνατος είναι εκεί χωρίς το παλιό ή το καινούριο. Είναι θάνατος χωρίς χαμόγελο ή δάκρυ. Δεν είναι μάσκα που καλύπτει, που κρύβει κάποια πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο θάνατος και δεν υπάρχει ανάγκη για κάλυμα. Ο θάνατος έσβησε τα πάντα και δεν άφησε τίποτα. Αυτό το τίποτα είναι ο χορός των φύλλων, είναι η φωνή εκείνου του παιδιού. Είναι το τίποτα και δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα. Ό,τι συνεχίζεται είναι φθορά, μηχανικό, είναι η συνήθεια, η φιλοδοξία. Υπάρχει διαφθορά, αλλά όχι στο θάνατο. Ο θάνατος είναι το ολοκληρωτικό τίποτα. Πρέπει να είναι εκεί γιατί μέσα απ' αυτό υπάρχει η ζωή, υπάρχει η αγάπη. Γιατί μέσα σ'αυτό το τίποτα υπάρχει η δημιουργία. Χωρίς απόλυτο θάνατο δεν υπάρχει δημιουργία.
Κειμενο: Κρισναμούρτι "Σημειώσεις"
Eικαστικη ταξιδιωτικη Φωτογραφια : Γιαννης Δογανης
Toπος: Bουνο Γραμμος, Μαιος 2010.
Copyright photography: Giannis Doganis, conjectural artist
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου