Art Works Giannis Doganis (Γιαννης Δογανης): visual artist - portfolio / Contemporary abstract art

Art Works Giannis Doganis (Γιαννης Δογανης): visual artist - portfolio / Contemporary abstract art
ΑΜΝΟΣ ΜΗΤΡΑ ΚΛΙΜΑΞ ΑΡΡΗΤΟΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΕΛΚΥΣΤΗΣ ΚΗΡΥΚΕΙΟ ΕΠΙΟΥΣΙΟΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΚΑΘΑΡΜΩΝ ΟΛΟΤΗΤΑ ΠΑΙΣ ΠΕΣΣΕΥΩΝ ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟΣ ΒΕΔΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΝΤΥΑΝΑ ΠΡΑΝΑ ΦΩΤΟΝΙΟ ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ ΑΝΥΣΜΑ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΔΙΟ ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΣΙΒΑ ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΠΗΓΗΝ ΚΑΣΤΑΛΙΑΝ ΑΝΑΔΡΑΣΗ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΝ ΕΝΤΡΟΠΙΑ ΒΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑΛΛΑΓΩΝ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ ΠΟΛΥΜΑΘΙΗ ΚΡΥΠΤΕΣΘΑΙ ΠΟΤΑΜΟΙΣ ΕΜΒΗΝΑΙ ΦΕΡΣΕΦΟΝΗ ΛΙΓΚΑΜ ΑΠΕΟΝΤΑ ΠΑΡΕΟΝΤΑ ΦΑΟΣ ΙΗΣΟΥ ΦΙΛΙΩΣΗ ΑΥΡΑ ΝΑΝΤΙΣ ΝΤΑΡΜΑ ΠΟΥΡΑΝΑΣ ΚΟΥΝΤΑΛΙΝΙ ΑΙΘΗΡ ΣΑΚΤΙ ΣΑΝΤΙ ΟΡΦΙΚΟΣ ΣΤΑΧΥΣ ΕΦΑΠΤΕΤΑΙ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΓΙΟΝΙ ΥΠΕΡΧΟΡΔΩΝ ΙΧΘΥΣ ΚΡΟΥΕΤΑΙ ΚΟΑΝ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ΕΑΥΤΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΣ ΔΥΑΔΙΚΗ ΚΥΚΛΟΣ ΑΡΧΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΑΡΧΕΤΥΠΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΜΥΗΣΗ ΚΑΤΩΦΛΙ ΝΟΥΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΣΗ ΣΠΕΙΡΑ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ ΟΥΣΙΑ ΚΥΚΛΩΜΑ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΓΕΝΕΣΙΣ ΜΟΡΙΟΝ ΜΟΡΦΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΡΟΗ ΕΠΙΦΥΣΗ ΕΝΩΣΙΣ ΜΑΝΤΡΑ ΚΙΡΤΑΝ ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΣΙΝΤΙΣ ΤΣΑΚΡΑΣ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ ΧΟΡΟΣ ΕΚΣΤΑΣΗ ΗΧΩ ΠΑΝΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΑ ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ ΑΠΑΞ ΘΗΡΑ ΩΡΙΩΝ ΑΞΩΝ ΥΓΡΟΝ ΕΑΡ ΣΤΡΟΦΟΡΜΗ ΚΥΚΛΩΠΕΙΟ ΥΔΑΤΙΝΟΣ ΨΗΛΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΝΕΥΡΩΝΙΚΑ ΘΡΟΙΣΜΑΤΑ ΤΥΦΛΟΙΣ ΟΜΑΣΙ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΔΟΧΩΡΑ ΚΟΥΑΡΚΣ ΠΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΠΥΡΙΣΠΟΡΟΣ ΑΒΑΤΟΝ ΟΜΦΑΛΙΟΣ ΚΕΝΟΥ ΙΧΝΟΓΡΑΦΟΥΝ ΣΜΙΛΕΥΟΜΑΙ ΙΕΡΟ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ ΑΡΧΗ ΤΥΧΑΙΟΤΗΤΑ ΕΜΒΡΥΑΚΟ ΟΜΟΒΙΟΤΙΚΗ ΜΟΡΦΕΣ ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΙΓΝΙΩΝ ΦΑΣΜΑΤΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ ΣΥΝΑΨΕΙΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΦΕΡΜΙΟΝΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΑΝΤΟ ΓΙΝ ΓΙΑΓΚ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΗΙΗ ΝΟΤΙΖΕΤΑΙ ΘΕΡΜΟΝ ΒΑΤΟΣ ΙΔΑΙΟΝ ΑΝΤΡΟΝ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΕΣ ΤΕΘΝΗΚΟΣ ΖΩΝ ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΜΠΟΝΤΙΝΤΑΡΜΑ ΜΙΓΑΔΙΚΟ ΜΕΛΟΣ ΕΩΘΙΝΟΝ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ ΤΑΟ ΤΑΝΤΡΑ ΚΒΑΝΤΟΥΜ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΝΕΤΡΙΝΟ ΛΟΓΟΣ ΑΝΑΡΧΟΝ ΩΚΕΑΝΙΟΣ ΚΟΡΗ ΚΥΡΙΟΣ ΕΥΣΤΑΘΗΣ ΚΥΜΑ ΕΣΤΙΑΣΗ ΚΟΜΒΟΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΝΑΒΑΣΙΣ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΦΡΑΚΤΑΛΣ ΟΥΠΑΝΙΣΑΔ ΝΟΥΚΛΕΟΝΙΑ ΑΝΤΙΥΛΗΣ ΑΝΑΔΥΣΗ ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β ΚΑΜΠΥΛΩΣΗ ΑΓΓΕΛΩΝ ΣΤΡΟΒΙΛΟΣ ΔΡΩΜΕΝΟ ΜΑΤΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΑΝΕΛΙΞΗ ΕΛΕΥΣΙΣ ΙΕΡΟΦΑΝΤΗΣ ΔΙΔΑΧΗ ΚΥΚΕΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΕΙΑ ΨΑΛΜΟΙ ΠΑΛΜΟΣ ΗΜΙΤΟΝΙΟ ΑΝΥΣΜΑ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΠΛΗΡΟΤΗΣ ΦΥΤΩΡΙΟ ΦΟΒΟΣ ΧΕΙΜΩΝ ΘΕΡΟΣ ΛΟΙΜΟΣ ΔΙΩΡΥΓΑ ΩΣΜΩΝΤΑΙ ΨΥΧΑΙ ΕΠΕΣΘΑΙ ΦΡΟΝΗΣΙΝ ΦΙΛΕΙ ΚΡΥΠΤΕΣΘΑΙ ΧΩΡΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΛΜΑΤΑ ΨΗΦΙΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΗ ΤΡΙΓΩΝΟ ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΡΓΟ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΤΗΤΑ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΛΩΤΟΣ ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ ΜΑΓΥΑ ΠΟΥΡΟΥΣΑ ΠΡΑΚΡΙΤΙ ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ ΠΕΛΕΚΥΣ ΟΧΛΟΙ ΓΛΩΣΣΑΙ ΑΣΠΙΣ ΦΡΕΑΡ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΡΑ ΥΔΑΤΑ ΜΟΝΑΔΑ ΕΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΦΘΟΓΓΟ ΑΝΘΟΣ ΠΕΝΤΟΖΑΛΗ ΙΑΝΟΣ ΛΕΜΟΥΡΙΟΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΣ ΜΕΛΑΝΗ ΟΠΗ ΡΕΥΣΤΟ ΔΕΣΜΟΣ ΒΑΡΥΤΙΚΟΣ ΛΙΒΑΔΙ ΚΑΝΑΛΙ ΚΑΡΠΟΣ ΟΛΙΣΘΗΣΗ ΕΥΚΛΕΙΔΙΟΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΤΡΟΦΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΠΥΘΜΕΝΑΣ ΣΥΛΛΗΨΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΕΙΔΩΛΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΠΑΘΗΤΙΚΟΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΧΡΩΜΑ ΜΑΣΚΑ ΑΓΩΓΟΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΣΠΟΥΔΗ ΕΚΕΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΞΑΝΟΙΓΜΑ ΒΛΕΠΕΙΝ ΓΡΑΜΜΗ ΤΑΞΗ ΣΚΟΝΗ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΦΩΤΙΣΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ

20/4/10

Τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο. ( Σχετικα με την υποθεση Βαργκας) / Giannis Doganis






Είναι η συνεχεια (δευτερο μερος) του αρθρου « Η πραξη του Βαργκας: Κτηνωδια η ένα διαδραστικο πειραμα, μια συμβολικη πραξη εννοιολογικης τεχνης? » που μπορειτε να δειτε εδω.


Από τον Γιαννη Δογανη (και από το παρον επιπεδο συνειδητοτητας που βρισκεται στο εδώ και τωρα).




Σοφια της Ανατολης. Μια ιστορια με τον Χοτζα.

 Ήταν δυο τύποι και μαλώναν για κάτι.
Και σκάει ο Χότζας.
Και του λέει ο ένας “Χότζα αυτό, το άλλο, μπλα, μπλα… “.
“Δίκιο έχεις!” του απαντά ο Χότζας.
“Μα.. ” λέει ο άλλος, “.. εγώ, αυτό, εκείνο, μπλα, μπλα… ”
“Κι εσύ δίκιο έχεις!” λέει ο Χότζας.
Ένας τρίτος είδε τη φάση και λέει “Μα Χότζα πώς έχουν δίκιο και οι δύο αφού λένε αντίθετα πράγματα;”
“Κι εσύ δίκιο έχεις!” λέει ο Χότζας.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάθε άποψη (όπως δηλώνει και η λέξη=μερική θέα) βλέπει ένα θέμα από μια οπτική γωνία. Δεν υπάρχει η απόλυτη, ή αν θες, η θεϊκή αλήθεια. Γι’αυτό πολύ σπάνια στη ζωή μου κατηγορώ κάποιον. Επειδή τις περισσότερες φορές αντιλαμβάνομαι την οπτική γωνία από την οποία βλέπει τα πράγματα.

Ειδικά στο χώρο της τέχνης τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο. Δεν υπαρχει ομως λογος  εμβαθυνσης,  τουλαχιστον απ’ αυτό το βημα.  Δεχομαι  την άποψη του Μανάρα ότι “όλα είναι τέχνη”. Ακομη και η διασπορα ψευδων ειδησεων είναι τεχνη.

Αυτου του ειδους οι φαρσες πετυχαινουν παντα το στοχο τους. Θυμηθειτε την ραδιοφωνική φάρσα που σκάρωσε ο Όρσον Γουέλς με τον “Πόλεμο των Κόσμων” το 1939 και έβγαλε τη μισή Αμερική πανικόβλητη στους δρόμους. Μόνο που εδώ το παιχνίδι των ενοχών και των καταπιεσμένων σαδιστικών ενστίκτων που κουβαλάμε μέσα μας έχει πολλές προεκτάσεις.

 Το ν’αφήσεις έναν άνθρωπο να πεθάνει, ή ακόμα καλύτερα να τον σκοτώσεις ο ίδιος με τελετουργικό τρόπο (βλέπε Battle Royale), κι αυτό είναι τέχνη, ισως απανθρωπη αλλα τεχνη. Μπορεί να προτιμώ βέβαια τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς, που χαρακώνει τον ίδιο της τον εαυτό, ή τον Stelarc ομοίως ή το Ντε Σαντ, που τα κάνει στη σφαίρα της φαντασίας .

Το να εκθέσεις φωτογραφίες με παιδιά που λιμοκτονούν ή ζώα που βασανίζονται είναι αποδεκτό γιατί περνάει κοινωνικά μηνύματα. Το να φέρεις τον ίδιο το σκύλο σε απόσταση αναπνοής και να αναγκάσεις τους θεατές να μην τον αγνοήσουν, ενοχλεί γιατί ξεφεύγει από τα αποστειρωμένα πλαίσια που έχουμε θέσει για να καλουπώσουμε την καλλιτεχνική δημιουργία. Αυτό που πραγματικά μας σοκάρει λοιπόν είναι η υποκρισία που οι ίδιοι κουβαλάμε και αρνούμαστε να παραδεχτούμε. Και τίποτα άλλο.  

Το  να υπονοήσεις ότι κάνεις πράξη αυτό που διατύπωσαν οι σουρεαλιστές, το 2009 δεν είναι και καμία φοβερή έμπνευση. ” Η απόλυτη σουρεαλιστική πράξη είναι ο φόνος ” έλεγαν, αλλά δεν το έκαναν. Αργότερα σε μία από τις πρώτες περφορμανς του ‘60 ένας άλλος καλλιτέχνης έβαλε κάποιον να τον πυροβολήσει. Το αν έχουν επαναληφθεί παρόμοια κόλπα στο παρελθόν αφορά τους ιστορικούς τέχνης.

Εμένα με νοιάζει το γεγονός ότι η ερμηνεία μου για τον κύριο Habacuc είναι περισσότερο πιστευτή και τεκμηριωμένη από το κυνήγι μαγισσών που εξαπολύθηκε εναντίον του. Αυτό δε συνεπάγεται ότι έχω δίκιο, αλλά ότι έχουν άδικο όσοι σπεύδουν να απαιτήσουν καλούπια και όρια στην καλλιτεχνική έκφραση χωρίς καν να μπορούν να κατανοήσουν περί τίνος πρόκειται. 

Δεν πρόκειται απλά για άλλον έναν αστικό μύθο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο λοιπόν. Οι έξαλλες αντιδράσεις ξεσκεπάζουν έναν λανθάνοντα φασισμό και μία οπισθοδρόμηση που αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι υπάρχει. Γι’ αυτό αναφέρω στο αρθρο τον Γκέμπελς και τον Καντίνσκυ. Και κακός να είναι ένας καλλιτέχνης είναι έγκλημα να θέλεις να τον σταυρώσεις επειδή έτσι σου είπανε. Ή επειδή φάνηκε ότι έκανε κάτι που δεν έπρεπε.

Ο Ντοστογιέφσκι δηλαδή που περιγράφει με απόλυτη νοσηρότητα τον ψυχισμό ενός εγκληματία είναι κατακριτέος? Ο Πικάσσο που ζωγραφίζει τη Γκουέρνικα εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη δυστυχία για να γίνει διάσημος? Πίσω από το κοινωνικό σχόλιο του Πικάσσο στην Γκουερνικα υπάρχει η τεχνική του ανθρώπου που στα 14 του χρόνια ζωγράφιζε σαν τον ώριμο Καραβάτζιο. Όταν λοιπόν στα 14 είσαι εφάμιλλος του Ρούμπενς, μάλλον θα πρέπει να ανακαλύψεις τον κυβισμο…και αν ζουσε περισσοτερο θα ανακαλυπτε την εννοιολογικη τεχνη!
 
Ή μήπως οι κάθε λογής αναπαραστάσεις του Εσταυρωμένου είναι μια μορφή σαδιστικής ηδονοβλεψίας? Καθρέφτης της κοινωνίας είναι η τέχνη. Αν ζούσαμε σε έναν κόσμο χωρίς βία, φτώχεια, εξαθλίωση, κλπ, θα μπορουσε να θεωρησει κανεις αρρωστημένο το εννοιολογικό παιχνίδι του Habacuc. Άσε που σε μια τέτοια περίπτωση θα αναγκαζόταν όντως να κακομεταχειριστεί τον σκύλο για να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ενώ τώρα δε χρειάστηκε να ψάξει και πολύ…

Υπενθυμιζω ότι Habacuc ( ψευδωνυμο του Βαργκας) είναι ο  8ος και λιγότερο γνωστός από τους 12 προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Αββακούμ ήταν ο μόνος που αμφισβήτησε την ορθή κρίση του Θεού, αρνούμενος να αποδεχτεί τη σκληρότητα του κόσμου. Έκλαιγε και προσευχόταν ο φουκαράς να σταματήσει η βία γύρω του, μάταια όμως.
Ο μεσιέ Πάμπλο πριν μερικές δεκαετίες  βάζει ένα σκύλο να σέρνει το άγαλμα μιας κατσίκας που έχει στο κήπο του (οποιοδήποτε φωτογραφικό άλμπουμ του Πικάσσο περιέχει αυτή τη φωτογραφία).  Βεβαια  ο μεσιέ Πικάσσο, σε οτι “καλλιτεχνική τυραννία” κι αν έθετε το σκύλο του, του φύλαγε πάντα μία θέση στο τραπέζι του φαγητού με καρέκλα και πιάτο όπου έτρωγε μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια πάνω στο τραπέζι σαν να ήταν κανονικός άνθρωπος…

 Σημειωτέον,  η οργάνωση Humane Society International διαψεύδει το θάνατο ή την κακοποίηση του σκύλου, επικαλούμενη σαν πηγή τις τοπικές οργανώσεις προστασίας ζώων.

Σχετικα με τις υπογραφές που απαιτούσαν να μη γίνει δεκτή η συμμετοχή του καλλιτέχνη στη Biennale της Ονδούρας,  ουδέποτε τέθηκε θέμα να επαναλάβει το ίδιο έργο με διαφορετικό σκύλο αφού το έργο εξακολουθεί να βρίσκεται σε εξέλιξη σύμφωνα με τον ίδιο τον Vargas…!! Οταν τον ρωτησαν ποσο χρονο εκανε για να τελειωσει την συγκεκριμενη installation, απαντησε : «Δεν εχει τελειωσει ακομη…! » Είναι ψεύδος ότι κλήθηκε να επαναλάβει το ίδιο έργο. Τα έργα που επελέγησαν είναι τα (άσχετα με την άλλη έκθεση) ‘Jony leyendo y explicando’ και ‘Pancartas díptico’.  Εδώ η σχετική ανακοίνωση του Υπ. Πολιτισμού της Κόστα Ρίκα:
http://www.mcj.go.cr/boletines/once_son_suficientes.html

Το πιο παλαβό είναι ότι το πετισιον απευθυνεται  σε μία Biennale που έχει ήδη αποφασίσει να αγνοήσει την κατακραυγή και να δεχτεί τη συμμετοχή του Vargas. Ίσως αυτό να σημαίνει ότι οι “ειδήμονες” των εικαστικών τεχνών μισούν τα ζωάκια, αλλά ίσως και να σημαίνει ότι ξέρουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε…

Ο Βαργκας χαίρει της εκτίμησης του καλλιτεχνικού χώρου στη Λατινική Αμερική (αυτό δε σημαίνει και τίποτα, μπορεί απλά να κάνει καλές δημόσιες σχέσεις). Το σίγουρο είναι ότι δε με ενδιαφέρει και τόσο να κρίνω την αξία του έργου του όσο το να αποδείξω ότι υπάρχει έργο (αντί για έγκλημα). Και ότι στο έργο συμμετέχουμε κι εμείς.

Σας υπενθυμίζω  το ότι ο βάναυσος (και αδιαμφισβήτητος) θάνατος του Νικαραγουανού από τα Ροτβάιλερ (που έγινε μπροστά σε κάμερες και θεατές και στον οποιο ο Βαργκας αφιερωσε την εκθεση του) δεν ξεσήκωσε καμία αντίδραση και καμία υπογραφή. Άρα είμαστε εντελώς επιλεκτικοί στο πού δείχνουμε ευαισθησία και με ποιό τρόπο αντιδρούμε στη βία.

Αν ο Βαργκας εβγαινε  και ελεγε:

 «Aνθρωποι και ζώα υποφέρουν εξαιτίας της αδιαφορίας μας, δείτε για παράδειγμα τον φουκαρά που κατασπαράχτηκε από σκυλιά-δολοφόνους κι εσείς δεν κάνατε τίποτα γι’ αυτό παλιο-υποκριτές», τότε δεν θα έκανε καλλιτεχνικό έργο αλλά απλό κήρυγμα.

 Ο Vargas ήξερε πολύ καλά τι έκανε, γι’ αυτό επέλεξε να ταρακουνήσει συναισθηματικά όλο τον κόσμο. Αν έβαζε ένα υγιέστατο και χαριτωμένο σκυλάκι με λαμπερό τρίχωμα π.χ. κανείς δεν θα αντιδρούσε, κανείς δεν θα το μάθαινε καν. Όμως ο Nativitad – όσο αξιολύπητος και να είναι – παραμένει ένα φουκαράς ψωριάρης που αν τον συναντούσαμε στον δρόμο θα σιχαινόμασταν να τον χαϊδέψουμε ή θα θεωρούσαμε ότι είναι ούτως ή άλλως καταδικασμένος. Οι δικές μας υποσυνείδητες ενοχές λοιπόν πυροδότησαν την κατακραυγή, κι όχι το γεγονός αυτό καθεαυτό (ή έστω η εσκεμμένη παρερμηνεία του).

Στο πραγματικό blog του Habacuc http://artehabacuc.blogspot.com/  περιλαμβάνονται τρεις συνεντεύξεις του:

Στην πρώτη εξηγεί τη σχέση που έχει το έργο με τον Natividad Canda, τον μετανάστη που παραβίασε «τα ιερά και τα όσια της ιδιωτικής ιδιοκτησίας» και κατασπράχτηκε από δύο σκυλιά μπροστά σε τηλεοπτικη κάμερα και αστυνομικούς που τον άφησαν να πεθάνει (θυμίζω ότι Natividad ονόμασε και τον επίμαχο σκύλο). 

Ερωτάται πόσο διήρκεσε το έργο με τον σκύλο και απαντά: «το έργο δεν έχει τελειώσει»!!!. Ερωτάται αν συντάσσεται με τη δήλωση της γκαλερί ότι ο σκύλος δραπέτευσε και απαντά: «ο καθένας έχει την ευθύνη για αυτό που λέει». Γιατί; ερωτάται, και απαντά: «γιατί ο καθένας έχει την ευθύνη για αυτό που σκέπτεται». Ο σκύλος πέθανε; «Ο Natividad πέθανε», απαντά, και προσθέτει: «με τόση φτώχεια και δυστυχία στη ζωή μας, ανθρώπων και ζώων, για ποιόν είναι σημαντική αυτή η απάντηση;» Στην τρίτη συνέντευξη λέει ότι το έργο του περιλαμβάνει πέντε στοιχεία, και το πέμπτο είναι τα μέσα επικοινωνίας. Για την τύχη του σκύλου λέει ότι θα προτιμούσε να αφήσει ανοιχτή την αμφιβολία.

Ο νοών νοήτω.

Για όσους ακόμα δυσκολεύονται: στην τρίτη συνέντευξη αναφέρει πως και ο ίδιος υπέγραψε το petition εναντίον του.

Ολη αυτή η ιστορια μου θυμίζει τον  συγχωρεμενο αυτοχειρα φωτορεπόρτερ Κέβιν Κάρτερ (  πηρε το Βραβείο Πούλιτζερ το 1994) και  τη φωτογραφία που τραβηξε στο Σουδάν και δείχνει ένα παιδάκι να προσπαθεί, σχεδόν έρποντας, να φτάσει λίγα μέτρα πιο πέρα, όπου άνθρωποι της Unicef μοίραζαν φαγητό. Πίσω του, στα 2-3 μέτρα, ένας γύπας περιμένει…Μικρή εξουθενωμένη σουδανέζα έξω από το σταθμό τροφοδοσίας του ΟΗΕ…

Η όποια κριτική στην όλη ιστορία δεν μπορεί να γίνει στη βάση του τι είναι τέχνη και τι όχι. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε περίεργα μονοπάτια. Κάποιος θα μπορούσε να πει το ίδιο και για τον Picasso (η ιστορία της Θεσσαλονίκης  με τα γυμνα).
Προσφατα παλι στο διαδικτυο, καποιοι αγνωστοι επιτηδειοι θελοντας να κραξουν την γιαπωνεζικη τεχνη, κυκλοφορησαν φωτο με γατακια μπονσαι  που ζουσαν μεσα σε γυαλινα βαζα  Το ακρον αωτον της μπαρουφας!   Εχουμε επισης  ακούσει “έγκυρα” ρεπορτάζ για τον σκελετό του Κενταύρου (όπου επίσης υπάρχει φωτογραφία-τεκμήριο, κι ας έχει αποδειχτεί ότι ήταν φάρσα). 

«Σκεψου πριν κραξεις»,  θα  μπορουσε να γραψει καποιος υγιης σκεπτομενος  στον τοιχο της γκαλερι του Βαργκας…

Ποιος ειπε ότι ο χωρος της τεχνης είναι ένα παρθεναγωγειο οπου ηθικολογες παρθενες ντυμενες στα λευκα ζωγραφιζουν λευκα και ροζ λουλουδακια μεσα στην καλη χαρα?  Ο σκοπός της τέχνης δεν είναι να παρουσιάσει τα πράγματα όμορφα αλλά να παράγει έντονα συναισθήματα που οδηγούν σε καινούργιες σκέψεις. Διαφορετικά δεν θα ήξερε κανείς τον Francis Bacon και όλοι οι τεχνοκριτικοί θα θαύμαζαν τον κάθε ζωγράφο κορνιζάδικου που κατασκευάζει ανώδυνες εικόνες με ειδυλλιακά τοπία.

Και παραφραζοντας τον Πικασο,
ολοι οι ηθικολογοι  μεσαιωνικοι ιεροεξεταστες που κραδαινουν πυρσους κυνηγωντας μαγισσες για να τις οδηγησουν στην πυρα, ας κρατηθουν μακρια από την τεχνη.  Και είναι βαρετο να  πολυσχολιάζω διαφορες αποψεις γιατί αισθάνομαι να κυνηγάω την ουρά μου από ένα σημείο και έπειτα σαν σκυλάκι. Και αντι  να μετρούν τα όρια της τεχνης η της σάτιρας, καλύτερα να μετρούσαν τα όρια της ανθρωπινης βλακειας  Η τεχνη δεν είναι ποτε αγνη. Ολοι οι ξενερουα παλιατσοι ας οδηγηθουν μακρια της. Ηδη  πολλοι  εχουν γινει ιδανικοι αυτοχειρες και πολλοι εχουν  χασει τα λογικα τους στον βωμο της τεχνης..Οι ανθρωποι που δεν είναι επαρκως προετοιμασμενοι για την τεχνη δεν πρεπει να την πλησιαζουν. Ναι, η τεχνη είναι επικινδυνη. Εάν είναι αγνη δεν είναι τεχνη.

Μου φαίνεται απαράδεκτο να περάσει ο σκοταδισμός και η υστερία της παραπληροφόρησης χωρίς να συναντήσουν την παραμικρή αντίσταση. Ιδίως όσοι από εσάς την πατήσατε, το οφείλετε στη συνείδηση σας. Ακριβώς αυτό είναι και το νόημα που εγώ τουλάχιστον απεδωσα στην όλη ιστορία. Το να συζητηθουν πέντε πράγματα και να σταματήσουμε να λειτουργούμε μέσα από στερεότυπα με ψυχολογία όχλου. Υπερασπιστηκα την αλήθεια και την ελευθερία να μπορεί η τέχνη να εκφράζεται ακόμα κι όταν δεν είναι αρεστή από την πλειοψηφία (πάντα με την προϋπόθεση ότι δεν βασανίζει και δεν θανατώνει κανένα ζώο ή άνθρωπο).

Εκανα φιλοτιμες προσπαθειες δινοντας πληροφοριες για το θεμα Βαργκας. Κατι που θα απετρεπε, βοηθουσε  προσωπα να αποφυγουν με τα λεγομενα τους την  αυτογελοιοποιηση  τους και φυσικα την αυτοαναιρεση τους. Και θα περιμενε κανεις περισσοτερη εγρηγορση, ευαισθησια και συνειδητοτητα από ένα δηθεν σαιτ τεχνης,  οπου αρχικα δημοσιευσα το αρθρο για τον Βαργκας «Κτηνωδια η συμβολικη πραξη?...»

Mου ηταν απιστευτα ευκολο να σιωπησω και  να παραμεινω  ασφαλης θεατης από βελη  ολου αυτου που διαδραματιζοταν στο φορουμ εχοντας ενα ρολο σιωπηλου παρατηρητη ερευνητη που μελεταει  τις αντιδρασεις του οχλου των ιεροεξεταστων . Περα του ότι θα ηταν εγωιστικο  και μια κινηση εκ του ασφαλους, βγαζοντας την ουρα μου απ’εξω, δεν θα συμμετειχα στο εργο τεχνης  που αθελα του εστησε ο Βαργκας   και που από την αρχη στο μπλογκ μου (Κτηνωδια η Συμβολικη πραξη?...) δηλωσα ότι ειμαστε ολοι μερη του!

Και μια και ημουν και γω μερος του εργου, επαιξα με συνεπεια τον ρολο μου!




Κακοποιηση σκυλου?  Ναι!  Αλλα  όχι αυτου που νομίζετε…
Ολη η αληθεια  για την υποθεση  Βαργκας.

"Βαδίζεις σε μια έρημο. Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα..." /Κική Δημουλά/


Ίσως επειδή αυτό που διαβάζουμε δεν είναι ίδιο για όλους…

"Ου τα πράγματα ταράττει άνθρωπον, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα". Επικτητος

 (Δεν είναι τα πραγματικά γεγονότα που ταράζουν τους ανθρώπους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τα ερμηνεύουν).

 "Τότε δοκούν εκάστω, τούτω και είναι" Πρωταγόρας

(Αν κάποιος θεωρεί κάτι σαν υπαρκτό, αυτό θα είναι και η δική του πραγματικότητα).


Το να υπερασπίζεσαι μια ιδεα η μια γνωμη  τρομάζει συχνά τους ανθρώπους. Δεν ξεκινώ ποτέ να πω κάτι  από εμπάθεια, διότι δεν είναι χαρακτηριστικο όχι μόνο δικο μου αλλά οποιουδήποτε δημιουργού. Μπορεί να είναι σκληρό αυτό που λέω  αλλα η ιδια η ζωη είναι σκληρη. Την αλήθεια πιθανόν όταν την λες να κοστίζει στον άλλο, όπως αυτό έχει συμβεί και σε μένα, αλλά πιστεύω ότι το ψέμα κοστίζει πολύ περισσότερο. Δεν πιστεύω στο ψέμα. Ομορφο είναι το αληθινο.

Ξεκινησαν μια σταυροφορια απαντες οι θερμοκεφαλοι ανα την υφηλιο για ένα σκυλακι που όχι μονο δεν κακοποιηθηκε,  αλλα  μαζευτηκε από τον δρομο (οπου θα μπορουσαν να το κατασπαραξουν τα αλλα πεινασμενα σκυλια μια και ηταν  στα τελευταια του),  ταλαιπωρημενο από τις πληγες της κοινωνικης αδιαφοριας και  αναλγησιας.

Ετσι λοιπον,  ο σκυλος του Βαργκας οχι μονο ταιστηκε και  ποτιστηκε, αλλα ειχε ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη ολο το 24-ωρο  φροντιζοντας τον στον προαυλιο χωρο της  γκαλερι  κτηνιατρος και ο ιδιος ο καλλιτεχνης του αγοραζε το φαγητο του. Μονο  για 3 ωρες φιλοξενηθηκε στον εκθεσιακο χωρο της γκαλερι νιωθοντας για πρωτη ισως φορα παρεα με ανθρωπους που δεν το κλωτσανε, δεν του ριχνουν πετρες , δεν του ριχνουν φολες, παρεα με τον φιλο  που του αφιερωσε την καρδια του επειδη το περιμαζεψε και το φροντισε.

Το κονσεπτ του Βαργκας δεν περιελαμβανε από την αρχη σκυλο. Του προεκυψε  και αυτοσχεδιασε. Εξ’αλλου ο σκυλος ηταν το 1/5 της εγκαταστασης( η γραφη στον τοιχο, το δοχειο με το κρακ και ιχνη μαριχουανας, το μαγνητοφωνο που επαιζε τον υμνο και φυσικα η λειτουργια των μμε.). Απλα  τις προηγουμενες μερες ο Βαργκας στηνοντας την εκθεση του  και πηγαινοερχομενος στην γκαλερι, εβλεπε τα αδεσποτα στην γειτονια να λιμοκτονουν και πηρε το πιο ταλαιπωρημενο για να το φροντισει οσες μερες ηταν στην εκθεση. Και μαλιστα ταιζε όλα τ’αλλα αδεσποτα στην γειτονια. Στο τέλος  αφήσε  τον Nativitad να γυρίσει στον δρόμο, αφου (μετα την φροντιδα) το ειχε παρει λιγο επανω του. Και ο Βαργκας δεν  δεν είχε καν την πονηριά  να κρατήσει τον σκύλο ώστε να διασφαλίσει ένα ατράνταχτο πειστήριο για την αθωότητα του. Από την άλλη υπεγραψε και ο ιδιος το πετισιον για την καταδικη του!



Ένα έργο τέχνης, ένα βιβλίο, μια ταινία ή ακόμα κι ένα post γίνεται για να έχει κάποια απήχηση στο κοινό. Ένα αριστούργημα χωρίς θεατές παύει να είναι αριστούργημα (ή ανοσιούργημα – το ίδιο κάνει). Είμαστε συμμέτοχοι σε αυτό που διαβάζουμε, βλέπουμε κι ακούμε, και άρα αναπόσπαστο κομμάτι του έργου. Η απήχηση αυτή δεν έχει να κάνει με το δίπολο “μ’ αρέσει – δε μ’ αρέσει”, αλλά με τις αντιδράσεις (οργισμένες ή μη) που πυροδοτεί μία καλλιτεχνική πράξη. Τροφή για σκέψη κοινώς. Ο Vargas το κατάλαβε αυτό, και μας έστησε μια παγίδα για να μας δείξει πόσο εύκολα χειραγωγούμαστε και πόσο αβίαστα βγάζουμε συμπεράσματα με εντελώς υποκειμενικές προκαταλήψεις.

Στην τέχνη δεν ισχύει η δημοκρατία (τι αρέσει στους πολλούς δηλαδή), ούτε η ολιγαρχία (ότι δηλαδή η τέχνη πρέπει να αφορά λίγους και εκλεκτούς). Το μόνο που ισχύει είναι ότι για να κρίνεις κάτι οφείλεις να κάνεις προσπάθεια να το καταλάβεις, χωρίς να παρασύρεσαι από δεισιδαιμονίες και βαθυστόχαστες αναλύσεις. Όπως ακριβώς για να έχεις άποψη για ένα βιβλίο πρέπει να το διαβάσεις και να μην αρκεστείς μόνο στο εξώφυλλο του. Αν δεν σου αρέσει είναι απολύτως σεβαστό, αλλά αυτό δε σου δίνει δικαίωμα να το ρίξεις στην πυρά.

Πολλες φορες η αγανακτηση για τα οσα συμβαινουν στον κοσμο, ακομα η αισθηση οτι πια τιποτα δεν σοκαρει και οτι ο ανθρωπος ειναι ενα αναισθητο ον ικανο για τα παντα, μας οδηγει στο να πιστευουμε αβιαστα οποιαδηποτε κακη ειδηση. Πολλες φορες βεβαια αυτο οφειλεται και σε αφελεια η ακομα και στο λαθος που κανουμε πολλοι να κρινουμε εξ’ ιδιων τα αλλοτρια. Δηλαδη, αφου εγω ποτε δεν θα κατασκευαζα ενα τετοιο ψεμμα, δεν θα το εκανε κανεις, οποτε ειναι αληθεια!

Ας ειμαστε πιο προσεκτικοι την επομενη φορα γιατι παντα υπαρχει μια άλλη φορα.!




Σημειωση :

Το πιο πανω κειμενο πρωτοδημοσιευθηκε πριν καμποσο καιρο στο μπλογκ μου στην κοινοτητα Artspot οπου υπηρξα μελος, με αφορμη μια αναρτηση του διαχειριστη με τιτλο ¨"απιστευτο και ομως αληθινο" στο φορουμ της κοινοτητας πριν περιπου ενα χρονο, που συνοδευοταν απο το επιμαχο βιντεο που περιειχε μονο φωτο και την ανακοινωση για τον βασανισμο του ζωου. Καποιο μελος εφερε το θεμα παλι στην επιφανεια, συνεχιστηκαν ενα χρονο μετα οι αντιδρασεις απειρου καλλους για παραδειγματικη τιμωρια του καλλιτεχνη (εκτος ελαχιστων εξαιρεσεων), ενω οι παρεμβασεις μου στο φορουμ με τεκμηριωμενα στοιχεια και διευκρινιστικες ερωτησεις-δηλωσεις κατεληξαν στο κλειδωμα του φορουμ, να τεθω σε καραντινα, να διαγραφουν σχολια μου και ευτυχως να αλλαξει ο τιτλος της αναρτησης σε " Υπαρχουν ορια στην τεχνη?".









6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου πολύ ενδιαφέροντα τα όσα γράφεις. Ομολογώ ότι δε πήρα χαμπάρι για όσα έγιναν στο artspot. Ωστόσο θεωρώ ότι δεν είναι για όλους, όλες οι μορφές τέχνης... Θέλω να πω ότι τα έντονα συναισθήματα που δημιουργεί ένα installation σαν αυτό, δεν τα χρειάζονται όλοι. Προσωπικά, εδώ και τώρα, στο συγκεκριμένο σημείο εξέλιξης που εγώ βρίσκομαι, δεν επιθυμώ να δέχομαι τέτοιου είδους δονήσεις, όπως αυτές που εκπέμπει η τέχνη του τύπου που περιγράφεις. Και γενικότερα, δεν επιθυμώ να έρχομαι σε επαφή με μορφές τέχνης που παράγουν συναισθήματα κατώτερης δόνησης. Γιατί πολύ απλά δεν τα χρειάζομαι. Δεν τα χρειάζομαι για να κατανοήσω τον πόνο που κυριαρχεί στον πλανήτη μας. Τον έχω βιώσει αμέτρητες φορές, σε χιλιάδες ζωές. Επιθυμώ άλλες δονήσεις... Χρειάζομαι άλλες δονήσεις... Ίσως όμως, να χρειάζονται τέτοια ταρακουνήματα όσοι δεν έχουν πραγματώσει κάποιες αλήθειες. Είναι λεπτό το θέμα, δεν ξέρω... Εύχομαι Αγάπη και Φως να πλυμμηρίσει τις ψυχές όλων μας.

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Kαλησπερα Dionespa,

Aν θυμαμαι καλα, τα γεγονοτα στο φορουμ του artspot, διαδραματιστηκαν λιγο πριν η μολις φυγατε για το νησι.

Νομιζω, ότι το θεμα Βαργκας και τα παρεπομενα του, το εξαντλησα με την εκτενη ερευνα που κατεθεσα στα 3 μακροσκελη αρθρα που δημοσιευσα. Και πραγματι, εχει να κανει με πολυ λεπτες ισορροπιες.

Αυτό όμως που δεν εζησες και εζησα σ’ολη του την εκταση, ηταν η μεταφορα της προσπαθειας κοινωνικης φασιστικοποιησης (που βλεπουμε να συμβαινει στην καθημερινοτητα μας) και στο φορουμ του artspot, από τον διαχειριστη του.

…Καλώς ή κακώς, η εμπειρία έχει δείξει ότι η επιχειρηματολογία και ο χαβαλές εξαιρετικά δύσκολα μπορούν να συνυπάρξουν στο διαδίκτυο. Έτσι όποιος αναλαμβάνει να ανοίξει και να διαχειρισθεί ένα φόρουμ καλείται να κάνει οδυνηρές επιλογές. Μέχρι να αποφασίσει ο ίδιος ποιο χαρακτήρα θα δώσει στο φόρουμ αρκείται να μοιράζει δεξιά και αριστερά νουθεσίες και προτροπές με σκοπό να κρατήσει όλους τους χρήστες ενεργούς. Η μέση αυτή οδός συνήθως καταλήγει σε μια μεγαλοπρεπή σούπα….

Και όταν ακομη και αυτή η …σουπα κινδυνευει να χαλασει και τα.. προβατα κινδυνευουν να ξυπνησουν και οι …πελατειακες σχεσεις να διαταραχτουν, τοτε η φασιζουσα νοοτροπια που κυμαινεται σε επιπεδα…παντοφλας, προχωραει σε απειλες, εκφοβισμους και διαγραφες.

Στοιχειωδης σεβασμος στον εαυτο μου και στην δουλεια μου με οδηγησε (το ιδιο υποθετω εκαναν και καποια αλλα παιδια εκει-αν δεν τους διαγραψε) να κατεβασω το προφιλ μου και τα εργα μου και…αντε γεια …, τα κουβαδακια μου και σε αλλη παραλια με πιο καθαρο αερα...

Ανώνυμος είπε...

Χμμμμμ, κατάλαβα... Ωστόσο, το προφίλ σου είναι ακόμη εκεί. Μόνο τα έργα σου δεν υπάρχουν. Πάντως, το ξέρεις και συ ότι δεν είναι όλοι έτοιμοι να ακούσουν κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουν πλάσει ως "ηθικό" μέσα στο μυαλό τους. Και οι Έλληνες συγκεκριμένα χρειαζόμαστε πολύ δουλειά για να ξεπεράσουμε τα βαθιά ριζωμένα κόμπλεξ μας. Οκ, εσύ εξέφρασες τις απόψεις σου (οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι ακόμη εκεί στο μπλογκ σου) και επόμενο είναι να μην γίνουν από όλους αποδεκτές...
Ντοτ τεϊκ ιτ περσοναλυ Ιανις! Τσιλ αουτ! Γιορ γουορκ ιζ αμεϊζινγκ! Κιπ γκοϊνγκ!

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Mα ειναι απλο dionespa,
δεν μου επιτρεπει να σβησω ολα τα στοιχεια μου...(εκτος απο τα μπλογκς που εγω ξεχασα να σβησω-ειχα κουραστει, εκανα ωρες να σβησω ενα ενα ολα τα εργα μου...). Δεν τον συμφερει να χανει μελη που μαλιστα εχουν να δειξουν δουλεια, αντιθετα αλλους τους διεγραψε ολοκληρωτικα ο ιδιος. Σημασια γι'αυτον, εχει ο αριθμος των μελων, ενεργων η μη. Αυριο μπορει να βγει και να πει ...πουλαω το σαιτ σε μια καλη τιμη γιατι εχει 3000 μελη! Η, να εκμεταλλευεται τον αριθμο των μελων και την δουλεια τους και να μπορει να συμμετεχει- με το αζημιωτο- σε μεγαλες εκθεσεις, εκπροσωποντας μαλιστα το σαιτ με δικο του εργο αυτοδιαφημιζομενος και αυτοαποκαλουμενος καλλιτεχνης!
Δεν ξερω τι παιζεται ουτε με ενδιαφερει, αλλα ουτε αφελης ειμαι, ουτε συμμετοχος θελω να ειμαι σε διαφορα παιγνιδια με το δηθεν προσχημα της υποτιθεμενης κοινοτητας, στο ονομα της Τεχνης.

Ανώνυμος είπε...

Οκ, κατάλαβα ναι. Όλα καλά, ο καθένας τον δρόμο του. Άλλωστε, θυμήσου ότι τέτοιες ιστορίες παρουσιάζονται στις ζωές μας με σκοπό κάτι να μας διδάξουν. Το θέμα είναι να μην πέφτουμε στην παγίδα του θυμού (δεν εννοώ εσένα συγκεκριμένα, γενικά μιλάω). Πάντως, κάτι συμβαίνει αυτές τις μέρες... Ένταση και παρεξηγήσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις γενικώς βλέπω αλλά και σε προσωπικό επίπεδο...
Ας πούμε ότι περνάμε εξετάσεις και εξελισσόμαστε.

Καλημέρα

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Κατι παιζει με τους πλανητες Dionespa,
η σεληνη κοντευει να γεμισει, ο Ερμης αναδρομος, αλλα...και αυτο θα περασει! Καλη σου μερα.

Ποις ειναι ο ηχος ενος χεριου που χειροκροτει? (Κοαν)

Ποις ειναι ο ηχος ενος χεριου που χειροκροτει? (Κοαν)
Τα εργα της συγχρονης τεχνης οπως και τα Κοαν εχουν εντονο τον παραδοξο χαρακτηρα τους ωστε να προκαλεσουν τον θεατη τους ν'αμφισβητησει ανα πασα στιγμη τον εννοιολογικο χαρτη του.